143. Powrót na Mazury, czyli "Ziele Marianny" Katarzyna Enerlich

Trochę ponad rok temu pisałam tu na blogu o książce "Akuszerka z Sensburga" Katarzyny Enetlich (TU), która mnie niespecjalnie porwała, ale też nie mogłam o niej powiedzieć, że jest to zła powieść. To był taki książkowy średniaczek. Kiedy w tym roku dowiedziałam się, że zostanie wydana kontynuacja, pomyślałam, że w sumie jestem ciekawa co było dalej, chociaż niewiele pamiętałam z historii akuszerki Stasi i zielarki Galiny. Sięgnęłam więc po "Ziele Marianny" i dziś dosłownie kilka słów na ten temat ;).

tytuł: "Ziele Marianny"

autor: Katarzyna Enerlich

data wydania: 1 lipca 2020 r.

wydawca: Wydawnictwo MG

liczba stron: 300

kategoria: literatura obyczajowa

uwagi:

*to drugi tom serii

Jak już wspomniałam wyżej,"Ziele Marianny" to kontynuacja powieści "Akuszerka z Sensburga", a więc lepiej po nią sięgnąć po przeczytaniu pierwszej części. W książce tej spotykamy bowiem ponownie znaną nam Stasię, akuszerkę i pielęgniarkę, która w Sensburgu znajduje pracę oraz Galinę, zielarkę z klasztoru staroobrzędowców, która porzuca życie mniszki. Poznajemy dalsze ich losy, widzimy jak zmieniają się Mazury w czasie wojny i po niej, a także, a może przede wszystkim, poznajemy bliżej Mariannę, córkę Stasi, która dorasta i wchodzi w świat.

Akcja tej powieści rozgrywa się w czasie II wojny światowej, a także kilkanaście lat po niej na Mazurach, w okolicach Sensburga, a więc dzisiejszego Mrągowa. Podoba mi się, że w tej książce nie ma przesadnego dramatyzmu, że mimo iż rozgrywa się w trudnych czasach, a jej bohaterowie nie mają lekkiego życia, to czytelnik nie czuje przytłoczenia tragediami i dramatami.

Autorka wplata w swoją opowieść prawdziwe fakty historyczne związane z odradzaniem się Mrągowa po wojnie, cytuje nawet pamiętniki powojennego burmistrza tego miasta. Dodatkowo, gdzieś tam w tle całej powieści pojawiają się ciekawostki związane z ziołami, tak jak w pierwszej książce, chociaż tu nieco mniej nachalnie, trochę bardziej naturalnie. Mimo to, podobnie jak przy lekturze "Akuszerki z Sensburga", mam wrażenie, że książka ta powstała głównie po to, żeby autorka mogła się podzielić swoją wiedzą na różne tematy, a niekoniecznie w celu opowiedzenia jakiejś ciekawej i nowej historii.

W powieści mamy poznać bliżej Mariannę, córkę Stasi, jednak nie tak blisko, żeby się utożsamiać z tą postacią. Powiedziałabym, że autorka nie daje nam za dużo możliwości głębszego wniknięcia w tę bohaterkę, mało bowiem wiemy o jej charakterze, a jeszcze mniej o przeżyciach duchowych. Widzimy ją z perspektywy innych osób, poznajemy, ale z oddali, nie ma ona swojego głosu. Podobnie zresztą jak inni bohaterowie, którzy są niby blisko, ale tak naprawdę daleko od czytelnika. Wydaje mi się, że brakuje w tej książce takiego solidnego opisania charakterów postaci, wspomnianego wyżej zagłębienia się w ich osobowości, odmalowania co tak naprawdę im w duszach gra.

Ponieważ akcja tej książki nie jest zbyt wartka, a raczej dość urywana, fragmentaryczna, brak trochę spójności i ciągłości całej opowieści. Powoduje to, że momentami trudno się w nią wciągnąć, to nie jest powieść z tych, które porywają i nie pozwalają się oderwać, a raczej spokojna, mało dynamiczna historia. Język jakim napisana jest ta powieść jest prosty i lekki, a cały styl narracji solidny, całkiem naturalny i nieskomplikowany, a zarazem dość barwny. To największe zalety tej książki obok ciekawego tła, przyćmiewają one wspomniane wyżej niedociągnięcia i powodują, że czyta się ją z przyjemnością.

"Ziele Marianny" to kawałek  całkiem dobrej literatury obyczajowej, z bardzo ciekawie opisanym tłem historycznym i barwnym nietypowym miejscem akcji. Książka ta ma swoje niedoskonałości, takie jak zbyt małe zagłębienie w charaktery postaci i dość urywana, powierzchowna akcja, ale obrazowo opisane miejsce akcji, ciekawostki historyczne i ładny język powodują, że czytanie jej jest dość sympatyczne. To powieść z którą można ciekawie spędzić czas, choć nie zostanie na dłużej z czytelnikiem.

Za możliwość poznania dalszych losów Stasi i Galiny w pięknych mazurskich okolicach dziękuję Wydawnictwu MG oraz Bookhunter.pl, gdzie również znajdziecie moją opinię ;).

PS Ostatnio mało mnie tu na blogu, ale też na Instagramie i na Waszych blogach. Jakoś ostatnio straciłam wenę na pisanie, chociaż czytanie idzie mi całkiem dobrze ;). Za trochę ponad tydzień zaczynam urlop, być może wtedy trochę ponadrabiam zaległości. Tymczasem życzę Wam miłego weekendu! ;)