125. Droga zmieniająca życie, czyli "Droga do ciebie" Kandi Steiner

Po tę książkę sięgnęłam z zainteresowaniem, bowiem nastawiłam się na ciekawą obyczajówkę z elementami romansowymi i motywem drogi. Bardzo lubię książki i filmy, które rozgrywają się w drodze - bohaterowie z każdym kolejnym kilometrem poznają siebie nawzajem, ale zarazem też siebie samych, więc ta droga jest nie tylko fizyczną, ale i wewnętrzną przemianą. Miałam nadzieję, że w przypadku tej książki będzie podobnie. Czy się rozczarowałam, czy wręcz przeciwnie? Sprawdźcie sami ;)

tytuł: "Droga do ciebie"

tytuł oryginału: "On the way to you"

autor: Kandi Steiner

tłumaczenie: Ischim Odorowicz-Śliwa

data wydania: 2017

data polskiego wydania: 11 marca 2020 r.

wydawca: Wydawnictwo Kobiece

liczba stron: 360

kategoria: romans

uwagi:

*zawiera sceny erotyczne

*nie ma w tej książce brutalności ani wulgarności

Cooper to młoda dziewczyna, która utknęła w przydrożnym barze w Alabamie. Ma ona trudną przeszłość, ale nie przeszkadza jej to marzyć o uczęszczaniu do pewnej szkoły w Seattle. Pewnego zwykłego dnia w pracy spotyka ciekawego klienta, który zadaje jej niespodziewane pytanie i proponuje, że podrzuci ją do Seattle, na drugi koniec kraju. Cooper się waha, jednak postanawia postawić wszystko na jedną kartę i zabiera się razem z Emerym w podróż, która odmieni ich życie...

Styl prowadzenia narracji i bohaterowie tej powieści przypominają mi nieco twórczość Colleen Hoover, która jest bardzo znaną autorką romansów i powieści New Adult. Podobne jest zwłaszcza nagromadzenie dramatów i tragedii dotykających Cooper i Emery'ego, a także język - prosty, nieskomplikowany, a zarazem chwilami przepełniony patosem i momentami zbyt górnolotnymi przemyśleniami jak na literaturę raczej rozrywkową. 

Tak naprawdę poza Cooper i Emerym, nie ma w tej książce zbyt wiele postaci. Gdzieś tam w tle przewija się kilka osób, ale to losy bohaterów są najważniejsze i cała uwaga skupia się na nich. To dobrze, że autorka nie rozmienia się na drobne, dzięki temu może lepiej opisać główny wątek, a także bardziej wczuć się w charaktery bohaterów. I tu nie mogę jej nic zarzucić, bo sama historia jest opisana płynnie i lekko, zawiera też ciekawe opisy miejsc, które odwiedzają po drodze bohaterowie. Przede wszystkim jednak, same ich charaktery postaci są przedstawione dość interesująco, a zarazem logicznie, tak, że można ich zrozumieć, a chwilami nawet im współczuć.

Cooper, pomijając jej dziwne imię, początkowo wygląda na postać jakich wiele w tego typu literaturze - zahukana młoda kobieta, która z powodu różnych życiowych przeciwności stoi w miejscu, utknęła jako kelnerka w barze, na dodatek mieszka z okropnymi rodzicami w przyczepie i wydawać by się mogło, że to osoba stracona, że jej los się tak łatwo nie odmieni. Tymczasem, okazuje się, że mimo trudnego życia, potrafi ona zachować poczucie humoru, a droga, w którą niespodziewanie wyrusza, pomoże jej nieco zmienić postrzeganie siebie, świata, a także znaleźć miłość.

Emery z kolei wygląda na zblazowanego dwudziestokilkulatka, który dla kaprysu wyrusza w podróż przez pół kraju. Okazuje się, że jednak jego życie nie jest takie kolorowe, a raczej pełne mrocznych dni i trudnych doświadczeń z przeszłości, a spotkanie z Cooper może pomóc mu się zmienić i inaczej spojrzeć na to, czego doświadcza, a także na innych ludzi.

Książka ta, poza oczywiście wątkiem romansowym i obyczajowym, jakim jest wspólna podróż bohaterów, porusza również kilka trudnych tematów - depresję, niepełnosprawność, a także niezrozumienie, a czasem odrzucenie przez najbliższych. Tematy te, poza depresją, poruszone są nienachalnie, lekko, ale dosadnie, tak, że można je przemyśleć. 

Wydaje mi się, że z kolei depresja jest tu tematyką wiodącą, bowiem wpływa na życie naszych bohaterów w sposób bardzo wyraźny, a opisy przeżyć z nią związanych są liczne i rozbudowane. Z jednej strony to dobrze, że autorka poruszyła to zagadnienie, bo to ważne uświadamiać innych jak trudne jest życie człowieka cierpiącego na tę chorobę, ale też jak bardzo dotyka ona też jego najbliższych. Z drugiej jednak strony, depresja w połączeniu z innymi tragediami bohaterów powoduje, że momentami to nagromadzenie dramatów było dla mnie zbyt przytłaczające...

Zdjęcie zrobione na wsi, już jakiś czas temu, ale i tak z dala od ludzi ;)

Ponadto, drażniły mnie bardzo sceny erotyczne, które znalazły się w tej książce, a które były dość dosadne, a momentami wręcz zabawne z uwagi na kwieciste porównania użyte przez autorkę. Ja osobiście nie lubię erotyki w moich lekturach, stąd moje niezadowolenie i rozdrażnienie, myślę jednak, że osoby, które nie mają z tym problemu mogą być z tych scen zadowolone.

 

Opinia o tej książce jest moją subiektywną, a więc to narzekanie na jej niektóre elementy wynika z tego, że nie należą one do rzeczy, które lubię w lekturach przeze mnie czytanych, niemniej nie mogę powiedzieć, że to była zła lektura. Tak jak wspomniałam, napisana jest lekko i bezpretensjonalnie, a zarazem nie prostacko i nie głupio, więc mimo tego, że nie porusza ona mojej ulubionej tematyki, czytało mi się ją bardzo szybko i w sumie bez większych problemów. 

Podsumowując te moje dzisiejsze wywody: mnie ta książka nie zachwyciła, znalazłam w niej trochę elementów, które mnie rozczarowały, ale mimo to czytało mi się ją szybko i bezproblemowo, stąd nie będę jej odradzać. Jeśli lubicie powieści w stylu Collen Hoover i nie przeszkadzają Wam momenty erotyczne w książkach, to może być lektura, która Was pochłonie, zainteresuje, może nawet zachwyci ;).

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Kobiecemu

PS 

Czas przymusowego wolnego sprzyja u mnie czytaniu, jednakże z pisaniem jest nieco gorzej, bo trudno i zebrać myśli, stąd spore przerwy między recenzjami. Dziś miałam chwilę weny, więc podzieliłam się recenzją książki, którą przeczytałam już jakiś czas temu. Nie wiem jednak, kiedy będą kolejne wpisy, może w przyszłym tygodniu, a może jeszcze później? Kto wie...

Wszystkiego najzdrowszego i zostańcie w domach, jeśli możecie ;)