174. Być kobietą, czyli "Kiedyś dogonimy Paryż" Magdalena Kołosowska

Wróciłam do Was na chwilę i chciałabym napisać kilka słów o jednej ze swoich ostatnich lektur. "Kiedyś dogonimy Paryż" moje pierwsze spotkanie z twórczością pani Magdaleny Kołosowskiej, nie słyszałam wcześniej o tej autorce, byłam więc tym bardziej ciekawa czy będzie ono udane. Jeśli i Wy jesteście ciekawi, to zapraszam na moją krótką recenzję ;)

tytuł: "Kiedyś dogonimy Paryż"

autor: Magdalena Kołosowska

data wydania: 20 kwietnia 2021 r.

wydawca: Wydawnictwo Replika

kategoria: literatura obyczajowa/romans

liczba stron: 352

uwagi:

*to pierwszy tom serii "Pod wspólnym niebem"

Zosia to 40latka po rozwodzie, matka dorosłych bliźniaczek chce sobie ułożyć życie w nowym miejscu. Przypadkiem spotyka jednak dawnego kolegę z pracy. Nie widzieli się 10 lat, jednak okazuje się, że coś ich do siebie ciągnie i mają pewien wspólny epizod z przeszłości... Czy Zosia zbuduje nowy związek? Czy ma szansę być znów szczęśliwa?

Ta powieść to historia w każdym calu kobieca - opowiada o kobietach, napisana przez kobietę, skierowana do kobiet. Jest to też zarazem bardzo życiowa opowieść o zmianach, o wyborach i decyzjach, które nie zawsze są dobre i wartościowe, ale stanowią część życia. To zarazem opowieść o sile i wartości kobiecej przyjaźni. Nie ma tu może fajerwerków narracyjnych czy wielkich niespodzianek, ale za to taka bardzo realna, rzeczowa, dojrzała opowieść, napisana lekko, przystępnie, niewymuszenie, prosto i przede wszystkim, z sercem.

Najciekawszą częścią tej książki był dla mnie wątek internetowej przyjaźni Zosi, Irminy i Danki, może dlatego, że jest bardzo na czasie. Właśnie teraz, w pandemicznej rzeczywistości, gdy większość znajomości funkcjonuje w taki sposób, jest to nam niejako bliższe. Wspomniana przyjaźń jest o tyle ciekawa, że została nawiązana w którymś z mediów społecznościowych, rozwinęła się przez długie i bezceremonialne konwersacje za pomocą komunikatorów internetowych, żeby dopiero po czasie stać się znajomością "w realu". 

Wyjątki i fragmenty ze wspomnianych rozmów w sieci stanowią też ciekawe wzbogacenie akcji i uzupełnienie wydarzeń, które widzimy z perspektywy naszej narratorki, Zosi. Wplecenie ich w całą opowieść stanowiło bardzo dobry pomysł, bo pokazują też swobodę, bezpośredniość i bezceremonialność w stosunkach jakie łączą te ciekawe kobiety.

Przyznam jednak szczerze, że Zosia jako postać nie bardzo mi się podobała, nie ze względu na kreację tej postaci, ale dlatego, że po prostu nie lubię tego typu kobiet w realnym życiu. Chociaż kibicowałam jej, żeby znalazła szczęście, to niektóre z jej zachowań były według mnie słabe. Nie jest to jednak wada tej książki, tylko takie moje luźne spostrzeżenie i taki mały minusik ode mnie.

Inną rzeczą, która mnie nieco drażniła były urywki z twórczości jednego z bohaterów, które były pretensjonalne, patetyczne i po prostu nieautentyczne. Być może taki był zamysł autorki, żeby w ten sposób pokazać sztuczność tej postaci. Chyba, że chodziło o  ukazanie wrażliwości tego bohatera i siły jego uczuć. Nie wiem, w każdym razie mnie te fragmenty nie porwały, nie było ich jednak tak wiele, żeby to zaburzyło mi czytanie.

Ogólnie rzecz biorąc, tej książki się nie czyta, a wręcz przez nią płynie, na co wpływa niewątpliwie lekkość i bezpretensjonalność narracji, podobnie jak spore nagromadzenie fragmentów internetowych konwersacji i całkiem luźne dialogi. Dodatkowo, jest to po prostu przyjemna lektura, prosta, życiowa, taka codzienna-niecodzienna z ciekawymi postaciami kobiecymi i bardzo sympatycznym wątkiem przyjaźni internetowej. Mnie nie zawiodła, więc polecam ją fankom spokojnych obyczajówek z wątkiem miłosnym i odrobiną humoru ;)

 

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu.