194. [PRZEDPREMIEROWO] "Pies 2" Jakub Gończyk

W ubiegłym roku opowiadałam Wam o prawdziwych wyznaniach pewnego polskiego policjanta (TU), które czytałam z dużym zainteresowaniem, a które wprawiły mnie momentami w zdumienie. Dziś z kolei kilka słów na temat drugiej książki autora, zawierającej kolejne obrazki z życia Policji, tym razem w klimatach pandemicznych i nie tylko. Zapraszam!

tytuł: "Pies 2"
autor: Jakub Gończyk
data wydania: 13 października 2021 r.
wydawca: Wydawnictwo MUZA/Wydawnictwo Akurat
kategoria: literatura faktu
liczba stron: 384

"Pies 2" to ciąg dalszy zapisków policjanta z prewencji, występującego pod pseudonimem Jakub Gończyk. Nie są jednak powiązane z książką "Pies", poza osobą autora i ogólną tematyką, oczywiście, nie trzeba ich więc czytać po kolei. To takie luźne opowieści, obrazki ze służby, taka policyjna codzienność, przetykana historiami jak z hollywoodzkich filmów oraz ogólnymi przemyśleniami autora związanymi z pracą etc.. To książka prosta, ale treściwa, napisana bez wielkich słów, ale zarazem w pewien sposób przejmująca i wzbudzająca emocje, zwłaszcza zdumienie i irytację na ten cały chory system. 

Rozdziały są krótkie, dosadne, choć momentami jak dla mnie zbyt chaotyczne. Styl w jakim została napisana ta książka jest z kolei dość ciekawy, jakby monolog, opowieść, która snuta jest dość płynnie, powiedziałabym też, że nawet w sposób nieco gawędziarski. Autor szczerze opowiada nie tylko o codziennych wydarzeniach w pracy, ale też o głupocie przełożonych i kolegów, czy nielogiczności w procedurach narzuconych z góry. Używa przy tym języka potocznego, prostego, przepełnionego policyjnym żargonem (przez to nie zawsze rozumiałam o co chodzi) i niepozbawionego słów wulgarnych. Ponieważ jednak jest to wywód całkiem elokwentny, a i z odpowiednią dawką ironii i sarkazmu, mogę więc wybaczyć te słowa powszechnie uznane za wulgarne. Poza tym, pasują one do konwencji całej książki, w kontekście jego wypowiedzi brzmią naturalnie, nieprzesadnie, więc tym bardziej nie czułam się nimi przytłoczona czy zniesmaczona. 

Całość czytało mi się bardzo szybko i z dużym zainteresowaniem. Wyznania policjanta zdecydowanie nie należą do nudnych, a wręcz przeciwnie - zaskakują, a czasem wzbudzają politowanie i wspomnianą wyżej irytację - na całą policyjną, niepotrzebną biurokrację, czy na głupich ludzi, czy to zarządzających, czy zwykłych "przestępców", których na co dzień spotykał autor i jego koledzy.

Jeśli czytaliście pierwszą książkę autora, to nie muszę Was chyba przekonywać do tej pozycji, jeśli jednak jej nie znacie, a lubicie prawdziwe historie i wyznania osób z różnych grup zawodowych, to naprawdę polecam. To kawałek dobrej, wciągającej opowieści o pracy policjantów!

 

 

Za tę interesującą lekturę dziękuję Wydawnictwu.