211. Zbrodnia to niesłychana - z winem powiązana, czyli "Wina wina" Małgorzata Starosta

Do komedii kryminalnych mam stosunek ambiwalentny - lubię je za lekkość podejmowania tematów kryminalnych, ale czasem zdarza się, że humor w nich występujący okazuje się żenująco głupi. Dlatego często podchodzę do nich z pewnym wahaniem. Nie miałam jednak takiego sceptycznego podejścia, kiedy dowiedziałam się o książce "Wina wina" Małgorzaty Starosty. Znam bowiem już trochę styl tej autorki, bo prawie równo rok temu miałam okazję czytać inną jej powieść i się zakochałam (TU recenzja). Nastawiłam się więc na przyjemną, zabawną, zajmującą rozrywkę, która mnie oderwie od rzeczywistości i zapewni miłą dawkę uśmiechu. Czy się nie pomyliłam? Sprawdźcie sami ;)

"Wina wina" opowiada o Agacie Śródce, znanej restauratorce i celebrytce, świeżo upieczonej rozwódce, która kupuje pałacyk w Wielkopolsce i ma nieco szalony plan żeby tam założyć tam winnicę. Próba zrealizowania go zaprowadzi ja do pewnej znanej już winnicy, w sam środek historii, gdzie trup ściele się gęsto i niespodziewanie, a ludzie mają swoje, czasem mroczne tajemnice...

Nasza główna bohaterka jest postacią wyjątkową. To kobieta ambitna, odważna i pewna siebie, podążająca za swoimi marzeniami i działająca według swoich zasad. Jest to jedna z tych silnych bohaterek, które nie tylko nadają tempa opowieści, ale też budzą dość niejednoznaczne odczucia, co bardzo fajnie ujął w myślach jeden z bohaterów książki: "Nie potrafił jej całkiem rozgryźć - irytowała go, a jednocześnie nie dało się jej nie lubić". I w sumie ja mam o niej podobne zdanie.

Pozostałe postacie, choć mniej rozbudowane, również są bardzo oryginalne i zwracające uwagę swoim przerysowaniem. Cała ta karykaturalność widoczna jest też ogólnie w stylu napisania tej opowieści, który jest zarazem lekki i potoczny, a przez co przystępny, bogaty w nieprzeciętne porównania i kolokwializmy. To nie jest jedna z tych książek pełnych sztucznego patosu, tu ludzie mówią, a nie przemawiają, i choć czasem w ich wypowiedziach jest mnóstwo ekspresji, to nie czułam w tym przesady. 

Skoro to komedia kryminalna, nie sposób nie wspomnieć o wątkach związanych z czynami zabronionymi. Mimo dość małej objętości książki (nieco ponad 300 stron), zbrodni jest tu sporo - mamy trzy trupy, właściwie prawie cztery. Zarazem te wątki kryminalne nie przytłaczają całej treści - jest tu też miejsce na różne tajemnice, ciekawe poczucie humoru, niebanalnych bohaterów i na wino, oczywiście. Pojawia się też trochę jedzenia, dlatego nie radzę czytać tej książki z pustym żołądkiem, bo można zgłodnieć ; chociaż przy czerninie jakoś straciłam apetyt - mam do tej potrawy podobny stosunek co główna bohaterka, nota bene restauratorka. 

Co ważne, humor w tej książce jest fajnie wyważony - nie żenujący, nie niedorzeczny, ale naprawdę wzbudzający uśmiech. Jest on oparty na przejaskawionych postaciach i ich zachowaniach oraz grze słów w ich wypowiedziach, czasem podchodzi on wręcz pod czarny humor. Lubię tak poprowadzone momenty komediowe, dlatego dobrze się bawiłam przy czytaniu tej opowieści.

Jedyne, co mi się nie podobało w tej powieści i nieco zaniżyło dla mnie jej ocenę, to fakt, że pozostawiła we mnie pewien niedosyt w kwestii poprowadzenia śledztwa. Mam wrażenie, że trochę za szybko się wszystko rozwiązało i że zostało w tej opowieści trochę za dużo niedopowiedzeń, a pewne rozwiązania pojawiły się właściwie nie wiadomo skąd. To zbyt szybkie zakończenie zaburzyło mi nieco odbiór książki, ale ogólnie czytało mi się ją dobrze i przede wszystkim, wręcz błyskawicznie. 

Bardzo spodobało mi się też wydanie tej książki. Okładka w mocnym kolorze, z grafiką pasującą do treści oraz małe ilustracje przedstawiające winorośl na początku każdego rozdziału są urocze i przyciągające wzrok. Lubię jak książka, poza oczywiście ciekawą treścią, jest też dobrze przygotowana pod względem zewnętrznym. Jedyny minusik do wydania to to, że korektorki i redaktorka trochę przysnęły chyba w jednym momencie (co mnie dziwi, bo tyle się tu dzieje, że nie sposób przysnąć) - na stronach 155-159 jeden z bohaterów jest raz Robertem, raz Romanem. To w sumie jedyny błąd, który zauważyłam, ale jednak dość znaczący.

Jak wspomniałam wyżej, wiedziałam już czego mogę się spodziewać po twórczości pani Starosty i w "Wina wina" to otrzymałam - dużo humoru, ciekawy (choć może nie do końca dopracowany) wątek kryminalny, intrygującą główną bohaterkę i niebanalne postacie drugoplanowe, a to wszystko okraszone sporą dawką fantazji i elokwencji. Ponadto, akcja tej książki jest dość dynamiczna, przez co przez wprost przemknęłam przez nią, z uśmiechem i zainteresowaniem. Przeczytałam tę książkę z przyjemnością i z takąż przyjemnością sięgam po kolejny tom. 

Polecam wszystkim fanom komedii kryminalnych, ale też osobom, które szukają lektur lekkich, sympatycznych, zabawnych i przede wszystkim - nie głupich. 

tytuł: "Wina wina"

autor: Małgorzata Starosta

data wydania: 1 września 2021 r.

wydawca: Wydawnictwo W.A.B.

liczba stron: 352

kategoria: komedia kryminalna

uwagi:

*to pierwszy tom serii "Agata Śródka"

Książka została zrecenzowana w ramach Klubu Recenzenta serwisu nakanapie.pl i tam też znajdziecie moją opinię - konkretnie TU.

Za możliwość poznania tej sympatycznej lektury dziękuję również Autorce.