33. Silne kobiety i magia, czyli "Tajemna historia czarownic" Louisa Morgan

Dziś kilka słów o książce, która jest moją czwartą lekturą w tym miesiącu. Sięgnęłam po nią po przeczytaniu kilku pozytywnych opinii i muszę przyznać, że mnie wciągnęła, tak, że przeczytałam ją w kilka dni. Ta książka to "Tajemna historia czarownic", której autorką/autorem jest osoba o pseudonimie Louisa Morgan. Czy mi się spodobała? Zapraszam do przeczytania mojej krótkiej opinii...
tytuł: "Tajemna historia czarownic"
tytuł oryginału: "A Secret History of Witches"
autor: Louisa Morgan
tłumacz: Alina Siewior-Kuś
data wydania: 2017 r.
data polskiego wydania: 24 kwietnia 2018 r.
wydawca: Prószyński i S-ka

Przede wszystkim trudno mi zaklasyfikować tę książkę do jakiegoś konkretnego gatunku. Jest to i saga rodzinna, chociaż skupiająca się tylko na kobietach z jednej rodziny, po trochu powieść obyczajowa, trochę romans, ale też fantastyka, bo między historiami czarownic z rodu Orchiere pojawiają się magiczne zaklęcia, różne eliksiry, wieszczenie etc... 
Książka zawiera też odrobinę historii powszechnej, która stanowi tło życia kolejnych czarownic. Na początku mamy czasy, kiedy palono na stosie i prześladowano kobiety oskarżone o uprawianie magii, potem nastają nieco spokojniejsze czasy dla przedstawicielek tego rodu, jednakże i tak muszą swoją działalność pozostawić w sekrecie przed wszystkimi, nawet, a może szczególnie przed najbliższymi sobie... 

"Pomimo jednak całej tej władzy czują się bezradni wobec takich jak my. Opieramy się. Sprawiamy, że dzieją się różne rzeczy. Wtrącamy się w ich plany, które oni uważają za naturalny porządek. To budzi w nich strach. Mężczyźni nie znoszą się bać, więc nas nienawidzą."

Nasze bohaterki łączy nie tylko magia i to, że pochodzą z jednego rodu. Wszystkie są silne, nie wyłącznie w magicznych mocach, ale też w codziennym życiu. Wszystkie walczą z czymś, stają się niejako niezależne od mężczyzn. Najważniejsza z kobiet z rodu Orchiere, Ursule, potężna czarownica, babka wszystkich naszych bohaterek, ratuje rodzinę przed prześladowaniami z powodu ich pochodzenia i magicznego dziedzictwa. Jej wnuczka, Nanette, najmłodsza z sióstr, wychowuje swą córkę na silną i niezależną kobietę. Ursule, córka Nanette, nie cofnie się przed niczym, żeby ratować najbliższych. Irene, córka Ursule, to kobieta uparta i dążąca do celu za wszelką cenę, nie zawsze za pomocą dobrych środków. Z kolei córka Irene, Morwen, to kobieta, która nie daje sobie narzucić czyjejś woli, ale dla najbliższych potrafi poświęcić samą siebie. A najmłodsza z rodu, Victoria, to kolejna silna, ale nieco zdezorientowana czarownica i zarazem dziewczyna, która stara się być pomocą i pociechą dla rodziny, ale też walczy o dobro innych, a nawet całego swojego kraju. Ta plejada kobiet-czarownic, pokazuje jak silne mogą być nie tylko więzy magii, ale też krwi i jak wiele może znieść i zdziałać jedna, wydawać by się mogło, słaba kobieta.

"Nasza moc czyni tę sytuację znośniejszą. Pozwalamy im myśleć, że to oni sprawują kontrolę, lecz my bierzemy, co chcemy, kiedy nam odmawiają."

Cała opowieść jest wciągająca, choć nie ma w niej jakichś szczególnych wydarzeń. To dobra historia, nieco senna, bez fajerwerków, ale pięknie pokazująca naturę kobiet. Wbrew pozorom niewiele tu się dzieje, nie ma tu nacisku na wartką akcję, ale położony jest on na bohaterki, na ich odczucia, decyzje, wybory, działania i ich konsekwencje... To historie kobiet, różnych, a zarazem podobnych. Kobiet, które wzięły swój los w swoje ręce i nie pozwoliły się kontrolować, silnych, choć czasami upadających, pewnych siebie, choć czasem przestraszonych. To opowieść o kobietach żyjących w różnych czasach, ale mających te same instynkty, tę samą moc. Magia jest ważna w tej książce, ale wbrew pozorom, nie pełni najważniejszej roli. Jest niejako na poboczu, a jeśli już bohaterki z niej korzystają, to raczej nie w oczywistych celach. Najczęściej wykorzystują ją dość egoistycznie, żeby zdobyć/rozkochać w sobie mężczyznę. Co momentami staje się jakby zaprzeczeniem idei, że kobiety chcą i walczą o to by być niezależne od płci przeciwnej... 

Jednakże najbardziej mnie zraziły ostatnie strony tej powieści. Końcówka książki, a konkretnie "Księga Victorii" to już fantasy w czystej formie. Autorkę mocno poniosła wyobraźnia i w swoją opowieść o czarownicach wplotła pewne postacie historyczne. To jak je w to włączyła i jaką role one odegrały, bardzo, ale to bardzo mi się nie spodobało i spowodowało, że obniżyłam ocenę całej książce.

Trochę mnie rozczarowało, że mimo wspominania o zagrożeniu płynącym z odkrycia, że nasze bohaterki są czarownicami, tak na prawdę w tej książce nie było czuć tego strachu i dramatyzmu związanego z paleniem na stosie. No, może w historii Nanette i jej córki Ursuli, gdzie za magię jedna z nich zapłaciła najwyższą cenę, było trochę emocji. Jednakże pozostałe historie, mimo tragedii i dramatów, których doświadczały bohaterki, były jednak dość sielankowe i mało emocjonujące.

Ogólnie rzecz biorąc, ta książka to lekkie i wciągające czytadełko, chociaż nie spełnia pokładanej w niej nadziei na wielką sagę historyczną. To po prostu przyjemna bajeczka, dobra, ale nie wyjątkowa historia o kobietach i ich sile...

Znacie tę powieść? Może oceniacie ją inaczej niż ja?

******
Teraz zaczęłam czytać książkę Thomasa Hardy'ego pt. "Więzy miłości. Juda nieznany". Znam tego autora z dwóch innych powieści, które lubię i bardzo dobrze wspominam ("Tessa d'Urberville i "Z dala od zgiełku"). Mam nadzieję, że i ta wzbudzi we mnie dobre odczucia ;).