171. PRZEDPREMIEROWO "Bibliotekarka z Saint-Malo" Mario Escobar

Wiem, wiem, długo mnie tu nie było, ale wiecie jak to jest w życiu - są sprawy ważne i ważniejsze. Nie obiecuję też, że będę się tu pojawiać częściej, bo po prostu brak mi czasu.

Dziś jednak znalazłam chwilę i chciałabym Wam przedpremierowo opowiedzieć o mojej ostatniej lekturze. To książka autora, z którego twórczością po raz pierwszy spotkałam się prawie rok temu (o czym pisałam TU). Wtedy też nie byłam zachwycona, "Dzieci żółtej gwiazdy" wypadły bowiem dość blado, brakowało mi emocji, miałam wrażenie, że wszystko dzieje się za szybko i momentami zbyt nierealnie. Postanowiłam jednak dać drugą szansę autorowi i skusiłam się na "Bibliotekarkę z Saint-Malo". Czy tym razem zauroczyła mnie historia opowiedziana przez pana Mario Escobara? Zobaczcie sami ;).

tytuł: "Bibliotekarka z Saint-Malo"

tytuł oryginału: "La Bibliotecaria de Saint Malo"

autor: Mario Escobar

tłumaczenie: Patrycja Zarawska

data wydania: 10 listopada 2020 r.

data polskiego wydania: 14 kwietnia 2021 r.

wydawca: Wydawnictwo Kobiece

liczba stron: 368

kategoria: powieść obyczajowa/melodramat

uwagi:

*na okładce jest moja ukochana biblioteka - The Library of Trinity College Dublin. Nigdy nie widziałam jej na żywo, ale zawsze zachwycam się zdjęciami z jej wnętrz i mam nadzieję, że kiedyś uda mi się ją odwiedzić ;). Przyznam szczerze, że ta okładka, oraz tytuł mnie zachęciły do sięgnięcia do tej książki. Swoją drogą, skoro książka opowiada o Saint-Malo, to chyba bardziej na miejscu byłoby umieszczenie na okładce zdjęć z biblioteki w tym mieście, ale być może twórcy okładki nie mieli dostępu do takich fotografii i stąd inna, klimatyczna biblioteka ;)

Opowieść ta jest pisana z perspektywy głównej bohaterki - tytułowej bibliotekarki z malowniczego francuskiego miasta Saint-Malo. Jocelyn opowiada swoją historię w listach do Marcela Zoli, słynnego pisarza. Chce, żeby jej przeżycia zostały spisane, chce podzielić się swoją historią, chce opowiedzieć o miłości, o II wojnie światowej i o książkach...

"Moc słów nie tkwi w samych opowieściach, tylko w tym, jak umiemy trafić do serc czytelników"

Podobno to opowieść o miłości, ale ja jej tu niestety nie widzę, a może raczej nie czuję. Faktycznie, sporo jest o wojnie i okupacji, o książkach, o codziennych trudach, o ruchu oporu, ale jakby sama miłość, choć główna bohaterka coś tam o niej mówi, nie jest odczuwalna. 

Jeśli zaś chodzi o to, co mówi się w tej książce, to trochę mnie irytowało, że czasami bohaterowie nie mówili, a przemawiali. Rzucali wiekopomne myśli niczym perły przed wieprze, mądre zdania, trafne cytaty i dobre rady, ale brakło w tym takiej naturalności, bezpośredniości, życiowości. Nawet w rozmowie świeżo poślubionej pary, zamiast nadziei na przyszłość, czy lekkich głupstw zakochanych, pobrzmiewają wielkie słowa i wielkie troski. Podobnie w przemyśleniach Jocelyn, które dominują w treści (w końcu to jej listy) - wszystko jest takie wzniosłe, patetyczne i nieżyciowe, a czasem nawet zwyczajnie banalne.

Bohaterowie tej książki to tacy trochę papierowi mędrcy - umieją pouczać czy w zwykłych rozmowach od niechcenia podrzucać słowa do przemyślenia, po czym w trudnych sytuacjach zachowują się jak niespełna rozumu, bez logiki, czy tych wielkich mądrości, którymi tak obficie karmili innych, z dziwną brawurą, a zarazem pełni strachu. 

Przez właściwie połowę książki bardzo mnie też drażniło, że ogólnie rzecz biorąc, cała ta opowieść była trochę banalna i naiwna, nieco przewidywalna i niestety niepozbawiona niepotrzebnego patetyzmu i sentymentalizmu. Wzbudzała we mnie emocje, ale chyba nie takie jakie chciał wzbudzać autor, raczej irytację, zniecierpliwienie, niezrozumienie decyzji i działań głównej bohaterki. Dopiero bliżej końca zaczęłam się w nią "wczuwać" i zdecydowanie lepiej odbierać, spodobało mi się też nieco przejaskrawione, ale całkiem zaskakujące zakończenie.

"W tym momencie zrozumiałam, że nie ma czegoś takiego jak przypadek: urodziłam się właśnie dla tej misji i tylko ja mogłam nieść to ciężkie brzemię"

Podobnie jak przy lekturze poprzedniej książki autora i tu zauważyłam, że część wydarzeń przedstawionych w tej książce jest nieco naciągana, nieprawdopodobna, zbyt gładko się tocząca i rozwiązująca. Niestety, przez większość lektury brakowało tu też klimatu wojny, nie czułam prawdziwego dramatyzmu, nie do końca czułam, że bohaterowie żyją w okupacji, że się boją i w każdej chwili mogą stracić życie. Jak wspomniałam wyżej, im bliżej było końca książki, tym się to poprawiało i wtedy zaczęły się prawdziwe emocje, a także odpowiedni klimat zagrożenia i lęku, ale też poczucie beznadziei sytuacji. 

Jak widzicie, mam mieszane odczucia co do tej lektury. Czytało mi się ją szybko, bo akcja jest całkiem wartka i dynamiczna, raczej nie ma dłużyzn, więc nie nudzi. Napisana jest też w dobrym stylu, ale jakby sama warstwa fabularna wypada w niej dość blado, przez większość lektury brakowało mi w niej duszy, emocji, klimatu. Myślę, że to taki melodramat, tylko dość blady. Może jednak spodobać się fanom autora, bo mimo wspomnianych wyżej wad, uważam, że jest to lepsza książka niż "Dzieci żółtej gwiazdy". Nie zrażajcie się więc moimi narzekaniami, jeśli lubicie twórczość autora i tego typu klimaty, może się okazać, że dla Was to będą raczej zalety niż wady. 

Możliwe, że odbieram tę książkę w taki sposób dlatego, że stałam się ostatnio trochę cyniczna. Nie chcę Wam jej odradzać, bo nie jest to zła książka, po prostu do mnie nie trafiła. 

Za możliwość przedpremierowej lektury tej książki dziękuję Wydawnictwu.