176. Miłość, siostrzana więź i I wojna światowa, czyli "Rzeki płyną jak chcą" Ałbena Grabowska

Już wielokrotnie wspominałam, że lubię powieści historyczne i obyczajówki rozgrywające się w "dawnych czasach", ponadto z przyjemnością sięgam po twórczość Ałbeny Grabowskiej, którą możecie znać z serii "Stulecie Winnych", kiedy więc usłyszałam, że ta autorka wydała nową książkę właśnie w takich klimatach, wiedziałam, że to będzie coś sam raz dla mnie. Sięgnęłam więc po nią i... wsiąkłam ;). A Wam dziś przedstawiam moją krótką opinię.

tytuł: "Rzeki płyną, jak chcą"

autor: Ałbena Grabowska

data wydania: 13 kwietnia 2021 r.

wydawca: Wydawnictwo REBIS

liczba stron: 368

kategoria: powieść obyczajowa

uwagi: 

*piękna okładka!

*żałuję trochę, że jest to zamknięta historia

Rok 1917, zabór rosyjski, prowincja. W pewnej posiadłości ziemskiej mieszkają trzy młode panny - Klara, Amelia i Terechowicz. Ich ojciec poszedł na wojnę, matka zamknęła się w sobie, a one próbują poradzić sobie w tej dziwnej, trudnej wojennej rzeczywistości. Nieoczekiwanie dla pozostałych sióstr i matki, Amelia postanawia wyjechać do Warszawy, żeby pomagać jako sanitariuszka w szpitalu polowym. Kiedy wraca po jakim czasie, okazuje się, że wyszła za mąż za jednego z rannych i przywiozła go ze sobą do rodzinnej posiadłości. Wraz z przybyciem nowego członka rodziny sytuacja w majątku Terechowiczów zmienia się diametralnie, czy będzie to jednak zmiana na lepsze?

Kiedy sięgałam po tę książkę, nastawiłam się na lekką wojenną obyczajówkę, w której losy panien na wydaniu przeplatają się z trudną sytuacją polityczno-społeczną. I może bardzo się nie pomyliłam, ale jednak autorce udało się mnie zaskoczyć - zamiast bezwolnych i delikatnych panienek z dworku, autorka opisała charakterne i całkiem ciekawe dziewczęta, zamiast leniwego żywota w ziemiańskiej posiadłości, pojawiły się wojenne i społeczne problemy zaboru rosyjskiego i wreszcie, zamiast jednego wątku romansowego, mamy ich właściwie przynajmniej trzy. 

Akcja tej powieści rozgrywa się w samym środku pierwszej wojny światowej, w dworku szlacheckim gdzieś na prowincji w zaborze rosyjskim. Każda z mieszkanek tego miejsca ma swój unikalny charakter (no, poza matką, o której niewiele wiemy). Najbardziej podobała mi się postać najstarszej z Terechowiczówien, Klary. To była bardzo bardzo rozsądna i konkretna dziewczyna, pracowita, dla której ważne jest nie tylko własne dobro, ale i dobrobyt innych. I chociaż to dobrze urodzona panienka, wychowywana i przygotowywana na skromną i elegancką żonę, to tak naprawdę można w niech znaleźć ducha nowoczesności. Chociażby w tym, że chociaż jej młodsza siostra ją ubiegła w zamążpójściu, ona nie odczuwa jakiejś tragedii z tym związanej i nie próbuje na siłę znaleźć kogoś, żeby tylko zostać żoną. Nie, ona się na tym nie skupia, raczej próbuje odkrywać siebie, zrywać wszelkie maski i zrozumieć co jest jej życiowym przeznaczeniem. Autorka w naprawdę dobry sposób pokazała wewnętrzne niepokoje tej młodej dziewczyny, jej rozdarcie i wszelkie miłosne zawirowania.

Poza poszukiwaniem tożsamości, mamy w tej historii też bardzo dobrze przedstawione relacje siostrzane. Trzy panny z rodu Terechowicz i łączące je zaległości stanowią bardzo ciekawy obraz stosunków między siostrami. Autorka przedstawia nam bowiem nie tylko dobre chwile, ale też wszelkie niesnaski i problemy w tej relacji, a także wydarzenia mające na nią wpływ. Położyła nacisk zwłaszcza na zazdrość, która może wiele rzeczy skomplikować, a także na trudności wypływające z miłości. 

Najważniejsza jest w tej książce jednak miłość - jej różne odcienie, trudy, radości, komplikacje. Perypetie sercowe bohaterów, zwłaszcza Klary, są tu bardzo ciekawie zbudowane, interesujące, ale też nieco smutne. Autorka nieźle pogmatwała w miłosnych relacjach, co sprawiło, że cała książka jest całkiem zaskakująca w swoim wydźwięku.

Największym zaskoczeniem było dla mnie zamknięcie tej historii. Początkowo myślałam, że zwiastuje ono kolejny tom, jednak dowiedziałam się z fanpage autorki, że jest to to zakończona opowieść, przez co zrobiło mi się bardzo smutno. Ostatnie strony tej książki to bowiem takie zamknięcie całej opowieści, wstrząsające i całkiem mocne, intensywne i zdecydowanie nieoczekiwane. Trochę zabrakło mi stopniowego zamykania wątków, mam wrażenie jakby ta historia została ucięta nagle i bez przygotowania. 

Mimo mojego lekkiego rozczarowania zakończeniem, uważam, że jest to bardzo dobra, wartościowa powieść obyczajowa. Napisana jest w lekkim, bezpretensjonalnym stylu, ma całkiem dynamiczną akcję i odpowiedni klimat, dzięki czemu czyta się ją dobrze, szybko i z dużym zainteresowaniem. To książka, która wzbudza emocje, porusza, zaskakuje, daje chwilę rozrywki, ale też po prostu pozostaje z czytelnikiem na dłużej. To najlepsza powieść jaką miałam okazję przeczytać z dorobku pani Grabowskiej. Bardzo Wam ją polecam :).

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję serdecznie Wydawnictwu REBIS oraz Bookhunter.pl, gdzie również znajdziecie moją opinię.