7. Niedoczytane, odłożone...

Miałam dziś dodać kolejną recenzję, ale nie przeczytałam jeszcze do końca “Dziewczyny z kabaretu”, o której opinią chciałam się podzielić. Będą więc w zamian przemyślenia okołoksiążkowe. Zauważyłam, że poprzedni post, również niebędący recenzją, tak dobrze się przyjął, pomyślałam więc, że opowiem o książkach niedokończonych. A konkretnie o publikacjach, które zaczęłam, ale je odłożyłam z różnych powodów. Trochę sobie ponarzekam na ten temat ;). Zapraszam do przeczytania moich przemyśleń!

Na początku pragnę wyznać, że jestem osobą, która nie cierpi pozostawiać niedokończonych spraw. Dotyczy to każdej dziedziny mojego życia. Zawsze jak coś zaczynam, staram się doprowadzić to do końca, nawet jak nie bardzo mam na to ochotę, czy mnie dana rzecz męczy. Jako czytelnik również staram się przeczytać każdą książkę do ostatniej strony, nawet jak nie do końca mi się podoba. Zazwyczaj mi się to udaje, jednak są takie książki, których nie mogłam przemęczyć i dziś właśnie o nich opowiem. Nie są to wszystkie publikacje, których nie doczytałam do końca, ale tylko pięć, o których najbardziej pamiętam.

Na pierwszy ogień nie powieść, a raczej książka popularnonaukowa. Wypatrzyłam ją w bibliotece, w której pracuję. Gdy tylko ją opracowałam, od razu wpisałam na swoje konto biblioteczne, gdyż bardzo zaciekawił mnie jej tytuł, a i okładkę ma prostą i nawet przyjemną dla oka. Chodzi o książkę pt. “Ciszej proszę… Siła introwersji w świecie, który nie może przestać gadać” Susan Cain. Sama jestem introwertykiem,  pomyślałam więc, że to coś dla mnie, że dowiem się z tej publikacji czegoś nowego i ciekawego. Również opinie na portalu Lubimy czytać, którego jestem użytkownikiem (popatrzcie w prawo ;), były bardzo pozytywne i zachęcające. Nic, tylko czytać tę książkę. Zaczęłam więc lekturę z dobrym nastawieniem i już po jakichś 50 stronach ją przerwałam. Niestety, ale zniechęcił mnie styl autorki i jej wodolejstwo. Ponadto wszystko było tak chaotycznie opisane, że momentami nie mogłam się zorientować o co chodzi. Zrezygnowałam więc i chyba już nie wrócę do tej książki…

Drugą pozycją, której nie doczytałam do końca jest debiut literacki, który zdobył nagrodę Paszport Polityki (2016), a także był nominowany do Nagrody Conrada (2017) i Nagrody Literackiej im. Witolda Gombrowicza (2017). Również krytycy i duża część użytkowników portalu książkowego, o którym wspomniałam wyżej, bardzo chwalili “Jak pokochać centra handlowe” Natalii Fiedorczuk. Sięgnęłam po nią, tak jak i po tę pierwszą wymienioną pozycję, dlatego, że trafiła do mojej biblioteki. No i tym razem się bardzo zawiodłam, nie doczytałam jej do końca, mimo iż nie jest to długa książka, a i ze względu na jej nietypową formę, szybko się ją czyta. Nie wiem nawet do jakiego gatunku przypisać tę publikację, trochę to pamiętnik, trochę reportaż, ma w sobie coś z powieści. Porusza ważny temat jakim jest depresja poporodowa, ponadto podobno autorka chciała trochę powalczyć ze stereotypem matki, jednak to wszystko jest napisane w tak męczący i przygnębiający sposób, że ma się ochotę wyrzucić tę książkę przez okno. Zmęczył mnie specyficzny język i styl pisania autorki. Główna bohaterka to matka dwójki dzieci, męczennica, Matka Polka, przeżywająca depresję poporodową, płacząca, denerwująca się z byle powodu… Książka zawiera przeżycia, spostrzeżenia i opisy wydarzeń, które są chyba zlepkiem różnych zasłyszanych przez autorkę historii, a na dodatek są tak pesymistyczne, że nie miałam ochoty ich czytać. Nie, nie i jeszcze raz nie!

Źródło: strona księgarni internetowej Znak

Inaczej było z kolejną niedoczytaną książką. Jestem fanką serii “Cmentarz Zagubionych Książek” Carlosa Ruiz Zafona, byłam też zachwycona jego “Mariną”, dlatego też kiedy się dowiedziałam, że napisał też inną serię, “Trylogię mgły”, wiedziałam, że po nią sięgnę jak tylko będę mogła. Wypożyczyłam więc z biblioteki (tym razem nie z pracy ;)) pierwszy tom tej serii pt. "Książę mgły" i zasiadłam do czytania z bardzo pozytywnym nastawieniem. I po kilku stronach moje nastawienie siadło… Ta książka była dla mnie po prostu nudna. Zabrakło mi klimatu poprzednio przeczytanych powieści autora, a i przygody głównych bohaterów mnie nie wciągnęły. Gdy odłożyłam już tę książkę, dowiedziałam się, że jest to debiutancka powieść Zafona, a ponadto książka dla młodzieży, więc zdecydowanie nie moje klimaty… Dlatego też nie zamierzam dawać tej trylogii drugiej szansy.

Źródło: strona internetowa księgarni
Świat Książki

Jako nastolatka zaczytywałam się z kolei w horrorach Stephena Kinga. Zaczęłam od “Carrie”, która mi się bardzo spodobała, potem poszłam w inne jego książki, aż trafiłam na “Grę Geralda”. I na tym skończyła się moja przygoda z panem Kingiem. Bardzo zraziłam się po tej książce do twórczości autora, zastanawiałam się jak takie coś mogło wyjść spod pióra mojego ulubionego pisarza. Nie przeczytałam jej do końca, po wymęczeniu mniej niż połowy, oddałam tę powieść czym prędzej do biblioteki. “Gra Geralda” opowiada o przykutej do łóżka, nagiej kobiecie, która po pewnym tragicznym i niespodziewanym wydarzeniu jest sama w domku w lesie. Brzmi groźnie? No cóż, otóż nie, a przynajmniej nie do tego momentu, do którego doczytałam. Nie ma też w tej książce żadnej akcji, znajdziemy w niej tylko przeżycia wewnętrzne głównej bohaterki i jej próby wydostania się z kajdanek. Nie wiem niestety czy się wydostała, ani jak to się skończyło, ale szczerze mówiąc, mnie to nie ciekawi…

Źródło: mój profil na Instagramie ;)

Na koniec moich rozważań książka, którą męczę od pół roku i chyba również zrezygnuję z jej czytania i odłożę na półkę. Znacie film “Na pokuszenie” w reżyserii Sofii Coppoli? Jest on ekranizacją powieści Thomasa Cullinana o tym samym tytule. Nie oglądałam tego filmu, ale książkę wygrałam w pewnym konkursie, a jej opis brzmiał ciekawie i wpisywał się w moje czytelnicze klimaty, więc cieszyłam się, że będę mogła ją przeczytać. Na początku wystraszyła mnie trochę jej obszerność, ale w sumie lubię grubsze książki, jeśli się coś w nich dzieje i mnie wciągają. Tymczasem ta powieść nie wciąga wcale. Jest nudna i ciągnie się jak flaki z olejem. Nie ma w niej prawie wcale akcji, a kolejne strony są zapełniane niepotrzebnymi przemyśleniami. Cała historia dzieje się w trakcie wojny secesyjnej w małej pensji dla dziewcząt, gdzieś na Południu. Bohaterkami są więc wychowanki pensji, a jest ich tylko pięć, do tego dwie nauczycielki-opiekunki, jedna jedyna służąca i młody kapral, żołnierz wojsk Unii. Tak naprawdę wszystko się toczy wokół tego, że dziewczęta i opiekunki są zainteresowane żołnierzem i walczą między sobą o jego uwagę, a on toczy z nimi tragiczną w skutkach grę. Sam opis i pomysł na taką ciasną, duszną, powieść psychologiczną, która dzieje się w jednym miejscu, a jej wartością nie jest akcja, a postacie, jest dobry, ale wykonanie jak dla mnie jest nieciekawe. Tak naprawdę całą tę historię można zmieścić w 200 stronach, bez tych nudnych i zdecydowanie za długich przeżyć głupiutkich młodych panienek, równie niemądrych dojrzałych kobiet i przebiegłego żołnierzyka-flirciarza… Nie wiem jak ta cała powieść się kończy, ale nie jestem pewna czy doczytam ją do końca i się dowiem, gdyż mnie strasznie męczy ta książka…

A Wy macie czytaliście którąś z wymienionych przeze mnie książek? Czy macie podobne odczucia? A może macie jakieś inne książki, przez które nie mogliście przebrnąć i z żalem albo bez żalu odkładaliście je na półkę?