78. Bez wyjścia i bez życia, czyli "Bez wyjścia" Charles Dickens i Wilkie Collins

Dziś kilka słów o moim ostatnim książkowym rozczarowaniu. Do lektury "Bez wyjścia" podeszłam  z dużym zainteresowaniem, ale i z pewnymi wymaganiami, bo zarówno Wilkie Collins, jak i Charles Dickens, to pisarze, których twórczość mniej więcej znam i lubię. I stąd tym większy jest mój zawód, bo ich wspólne dzieło okazało się dość nijakie...

tytuł: "Bez wyjścia"

tytuł oryginału: "No Thoroughfare"

autorzy: Charles Dickens, Wilkie Collins

tłumaczenie: Stanisław Boduszyński

data wydania: 1867 r.

data polskiego wydania: 14. sierpnia 2019 r.

wydawca: Wydawnictwo MG

liczba stron: 160

kategoria: klasyka literatury/powieść angielska

uwagi: *ładne wydanie ;).

Być może na to moje rozczarowanie miała też wpływ forma tego utworu, a więc przeniesienie sztuki teatralnej na powieść, ale z zachowaniem pewnych cech charakterystycznych tej pierwszej. Mamy tu bowiem podział na akty, zamiast na rozdziały, jest kurtyna, która podnosi się i opada w stosownych momentach, są też dialogi, które wszystko tłumaczą, a rola narratora jest ograniczona do minimum, tj. do opowiadania o miejscu akcji, czy wyglądzie postaci, a więc w pewnym sensie robi za didaskalia, jedynie czasem dodając więcej informacji. Powstał więc dość dziwny twór, taka hybryda epiki i dramatu, moim zdaniem niekoniecznie udana.

Bardzo lubię sięgać po twórczość autorów XIX wiecznych i z reguły nie przeszkadza mi ich język, charakterystyczny przecież dla epoki, jednakże w tym utworze sposób pisania autorów mnie mierził, co sprawiło, że czytanie było dla mnie nużące i zarazem nieco trudniejsze niż zazwyczaj. Może to też kwestia tłumaczenia, a może połączenie stylu obu pisarzy dało taki efekt, w każdym razie jest on niezbyt wciągający.

Nie przeszkadzałby mi jednak sposób przekazania tej opowieści, gdyby cała historia, którą opowiada, była ciekawa, w jakiś sposób wartościowa czy wciągająca. Tymczasem, okazała się ona wyjątkowo sztuczna, taka teatralna, z przejaskrawionymi postaciami i wydarzeniami. Dodatkowo, dzieje bohaterów były po prostu nudne i przewidywalne, już właściwie po kilku stronach było wiadomo, jak ta krótka powiastka się skończy. Również sami bohaterowie nie zostali zbyt interesująco przedstawieni, niezbyt wiele można się o nich dowiedzieć, są dość papierowi i tacy bez życia. Tak naprawdę niewiele można o nich powiedzieć, każdy ma może jedną cechę charakteru, albo i nie ma wcale charakteru ;).

I mimo iż znajdziemy w tej książce zarówno tajemnice z przeszłości, jak też i intrygę, a nawet wątki romansowe, to całość jest właśnie taka sztuczna i czyta się ją bez emocji. Szkoda, że tak wyszło, bo zarówno pan Dickens, jak też pan Collins, potrafią pisać, co widać w ich samodzielnych dziełach. Jednakże ta współpraca zdecydowanie im nie służyła, wyszła nudnawa historia, w której tak naprawdę trudno znaleźć jakieś zalety, czy chociażby nietypowe cechy.

W opisie na czwartej stronie okładki, znajdziemy taki tekst: "Oto dziełko dwóch pisarzy i przyjaciół: Charlesa Dickensa i Wikie Collinsa". I moim zdaniem to idealnie podsumowuje tę książkę. Jest to bowiem faktycznie lekkie i nieskomplikowane dziełko, ale właściwie też bez większej wartości. Ot, lektura do bardzo szybkiego przeczytania i zapomnienia...

Mimo wszystko, za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu MG i portalowi Bookhunter.pl, gdzie również znajdziecie moją recenzję.

*****

Sierpień się powoli kończy, więc za kilka dni będzie podsumowanie ;). A ja tymczasem czytam znów coś ze "starej" literatury angielskiej, więc pewnie we wrześniu się pojawi i kilka słów na ten temat.