149. Królowa stereotypu, czyli "Królowa pszczół" Nina Nirali

Obiecałam częściej bywać na blogu, ale jak zwykle okazało się, że różnie z tym bywa ;). Pokażę Wam jednak dziś moje kolejne rozczarowanie książkowe, chociaż chronologicznie nie takie świeże, bo to powieść, którą przeczytałam w lipcu. 

Zapraszam! ;)

tytuł: "Królowa pszczół" 

autor: Nina Nirali

data wydania: 1 lipca 2020 r.

wydawca: Wydawnictwo Novae Res

liczba stron: 436

kategoria: literatura obyczajowa/literatura kobieca

"Królowa pszczół", nowa powieść Niny Nirali, to książka przyciągająca uwagę piękną, nieco orientalną okładką i zachęcająca opisem, który sugeruje historię rozgrywającą się w ciekawym miejscu - w Indiach. Wydawać by się mogło, że pomysł na fabułę, a więc przypadkowe spotkanie kobiety i mężczyzny z różnych światów, z różnymi bagażami trudnych doświadczeń, chociaż niekoniecznie oryginalny, może jednak zaowocować zajmującą opowieścią. Tymczasem okazuje się, że w tym przypadku tak nie jest...

Przede wszystkim, ta historia to taki klasyczny wyciskacz łez, gdzie nagromadzenie dramatów i tragedii dotykających bohaterów jest wprost proporcjonalne do liczby wielkich słów i mądrych myśli przez nich wypowiedzianych. Czego to nie ma w tej książce - znajdziemy tam zarówno rozwody, jak i nowe związki, choroby, bankructwa, oszustów i drani, nieślubne dzieci, kobiety źle traktowane przez mężczyzn, czy nawet małe dziewczynki zmuszane przez rodzinę do ślubu. Nagromadzenie wątków, zwłaszcza tych tragicznych, jest tak duże, że cała naiwna i prosta akcja wręcz rozchodzi się w szwach, pozostawiając zarazem u czytelnika niedosyt związany z nielogicznymi wydarzeniami i zachowaniami bohaterów, a czasem wręcz zażenowanie.

Jest to książka nastawiona na emocje, a niekoniecznie na dobrze poprowadzoną, spójną i logiczną historię. Napisana jest w bardzo prostym, nieskomplikowanym stylu, który sugeruje raczej, że autorka jest osobą początkującą, a nie twórcą wielu powieści. Ubarwiona została dość nieudolnie zbudowanymi metaforami i mało oryginalnymi rozmyślaniami bohaterów, przez co czuje się w niej jakąś taką toporność charakteryzującą niektóre powieści "kobiece". Wyświechtane frazesy padające z ust wszystkich postaci i pojawiające się w ich rozmyślaniach powodują, że czytelnik zamiast się wzruszać, czy podbudować tymi mądrościami, raczej co chwila przewraca oczami z irytacji.

Wątek miłosny, tak jak i pozostałe zagadnienia poruszane w tej powieści jest naiwny, szybki i właściwie nierealny, dodatkowo drażniące było ciągłe podkreślanie różnicy wieku między bohaterami. Naprawdę, wydaje mi się, że już nikogo nie szokuje związek, w którym kobieta jest 10 lat starsza od mężczyzny, nawet w Indiach, kraju wciąż konserwatywnym jeśli chodzi o stosunki damsko-męskie. Pozostałe wątki nie były też zachwycające, chociaż należy pochwalić autorkę za pokazanie, że ciągle jeszcze są miejsca, gdzie młode dziewczęta wbrew swojej woli poślubiają dorosłych mężczyzn wybranych przez rodziny. Szkoda, że problem ten został poruszony w sposób dość naiwny i nierealny, bo mógłby stanowić najlepszą i najbardziej wartościową część książki.

Również postacie występujące i ich charaktery pozostawiają wiele do życzenia. O głównej bohaterce tak naprawdę nie dowiemy się zbyt wiele, poza bardzo pochwalnym przedstawieniem niektórych jej cech. Skylar Bassani jawi się w tej książce bowiem jako obrończyni uciśnionych, ratowniczka świata, odważna kobieta, która walczy o innych. Wystarczy, że raz się z kimś spotka i śmiało rzuci mu w twarz kilka niekoniecznie odkrywczych słów, a osoba ta zmienia całe swoje życie i staje się innym człowiekiem. Trudno czasami zrozumieć jej postępowanie, które momentami jest nielogiczne, albo nawet wręcz zbyt brawurowe.

Pozostali bohaterowie są z kolei zupełnie płascy i bez życia, mdli i jednowymiarowi, ginący gdzieś w tych tragediach i wydarzeniach z życia głównej bohaterki. Nawet Ravish, najważniejsza postać poza Skylar, jest bez wyrazu, stanowi tylko taki bezbarwny dodatek do akcji. Tak samo Anu, czy inni bohaterowie przewijający się na drugim, czy nawet trzecim planie. Z kolei postacie negatywne są tak spłycone, że aż żal czytać, jak zachowują się jak klasyczne czarne charaktery, nie mając w sobie ani krztyny szarości, jakichś cech poza podłością i nikczemnością.

Bardzo rozczarowała mnie ta książka, bo zapowiadała się naprawdę ciekawie, ma też wiele dobrych ocen, a tymczasem jest tak spłaszczona i napakowana niepotrzebnymi dramatami, że chociaż czyta się ją szybko, to jest bardzo przeciętną lekturą. Być może dla osób, które lubią takie klimaty i smutne, wyciskające łzy powieści, będzie to coś interesującego Ja jednak nie należę do takich czytelników i choć czasami wzruszam się przy czytaniu, to w przypadku tej lektury raczej wzdychałam i przewracałam oczami ze zniecierpliwienia, a momentami wręcz nudy. 

 

 

Książkę przeczytałam dzięki uprzejmości Wydawnictwa Novae Res oraz Bookhunter.pl, gdzie również znajdziecie moją recenzję.