82. Moja ostatnia lektura podróżna, czyli "Podróż do Carcassonne" tom 1 i 2 Agnieszka Janiszewska

Dziś kilka słów o książkach, które towarzyszyły mi w delegacji ;). Mowa tu o dwóch tomach powieści "Podróż do Carcassonne" Agnieszki Janiszewskiej. To dość cienkie książki, które czyta się bardzo szybko, czy dołączyły jednak do moich ulubionych lektur? Zapraszam na moją recenzję...

tytuł: "Podróż do Carcassonne" tom 1 i tom 2

autor: Agnieszka Janiszewska

data wydania: 23 sierpnia 2019 r. (oba tomy)

wydawca: Novae Res

liczba stron: 

t. 1. - 232

t. 2. - 214

kategoria: literatura obyczajowa

uwagi: 

* świetne, klimatyczne okładki;

* niepotrzebny podział na dwa tomy

Na początku kilka słów o treści: Natalia Moore jest młodą aktorką, mieszka w Warszawie i pracuje w podrzędnym teatrze. Nie osiągnęła zbyt wiele w swoim życiu i zawodzie, jest jednak piękna i ma swoje marzenia. Przeznaczenie, a może tylko przypadek, sprawia, że na jej drodze staje młody arystokrata, Ksawery Leszczyński. Między nimi rodzi się romans, którego skutki oboje będą odczuwać jeszcze długo, a który to związek będzie miał również wpływ na innych ludzi...

Drugi tom "Podróży do Carcassonne" to z kolei interesująca opowieść o dalszych losach Natalii Moore i jej córki Iwony, a także rodziny Leszczyńskich. Poznajemy tu przeżycia wojenne, okupacyjne i z wczesnych lat powojennych, których doświadczyli bohaterowie znani nam z pierwszego tomu. Znajdzie się tu może nieco smutku, są również życiowe tragedie, ale nie zabraknie też miłości, przebaczenia i nowych początków...

Wbrew pozorom, te książki nie są romansami, a raczej powieściami obyczajowo-historycznymi, których akcja rozgrywa się w pierwszej połowie XX wieku, a więc w czasach ciekawych dla naszego kraju, ale też bardzo trudnych, pełnych niepokojących, wręcz tragicznych wydarzeń. Poza opowieściami o głównych bohaterach i ich losach, znajdziemy tu również przemycone w tle uwagi i przemyślenia odnośnie sytuacji społecznej w Polsce w dwudziestoleciu międzywojennym, w czasie II wojny światowej i chwilę po niej. Autorka ma lekkie pióro, potrafi też bardzo dobrze pisać o czasach dawnych, o życiu i troskach zwykłych, szarych ludzi, ale również i o problemach i dylematach egzystencji osób z klas wyższych. W tych powieściach, pani Janiszewska odmalowuje barwnie polskie społeczeństwo w tych czasach, wspominając też co nie co o postawach Polaków względem wojny i działania konspiracji, o tym, w jaki sposób tragiczne wydarzenia II wojny światowej mogły oddziaływać na ludzi z różnych sfer. Dzięki umiejscowieniu w konkretnym punkcie historii i tak dobremu oddaniu realiów, ma się wrażenie, że opowiadane w tych powieściach dzieje bohaterów są bardziej realne, bardziej prawdziwe i zarazem logiczne.

Cała historia zawarta w tych dwóch tomach jest opowiadana dwutorowo - z jednej strony pojawiają się przemyślenia i wspomnienia Iwony, córki Natalii, z drugiej zaś, występuje tu również narracja trzecioosobowa, a w niej opowieści o wszystkich bohaterach i jakby rozwinięcie rozważań córki głównej bohaterki. Taki sposób opowiadania powoduje, że powieść jest bardziej interesująca dla czytelnika, bardziej dynamiczna, nie nużąca. Historia snuta przez narratora jest bowiem rozwinięciem i wyjaśnieniem tego, o czym czytamy w retrospektywnych opowieściach córki głównej bohaterki.

Dużo uwagi pani Janiszewska poświęca w swoich książkach przebaczeniu, podążaniu swoją drogą, różnym perypetiom i zawirowaniom rodzinnym oraz tym niespełnionym marzeniom, których symbolem może być tytułowa podróż do Carcassonne. Jest ona w tej książce nie tylko synonimem marzenia, czy największej życiowej tęsknoty jednej z bohaterek, ale również tęsknoty za czymś odległym, nierealnym, za innym życiem. Jednakże, to miejsce jest wspomniane w pierwszym tomie zaledwie raz i to w sumie mimochodem. Dopiero w drugiej części historii ten tytuł jest bardziej wyjaśniony i rozwinięty, chociaż i tak nie w ten sposób, jaki sobie wyobraziłam. Mamy jednakże tu małe wytłumaczenie skąd się wzięło to marzenie Natalii i dlaczego jest takie ważne.

Wydaje mi się, że niepotrzebne było rozdzielenie tej historii na dwa tomy, całość mogła spokojnie zmieścić się w jednej powieści. Obie części "Podróży do Carcassonne" są bowiem mocno powiązane i właściwie się uzupełniają, a samodzielnie stanowią niedokończone byty. Widać to zwłaszcza po lekturze tego pierwszego tomu, który pozostawia czytelnika z wieloma pytaniami i nierozwiązanymi sprawami, które wyjaśniają się dopiero w drugim tomie. Dopiero tom drugi rozwija wątki z poprzedniej części i tym samym zamyka całą historię Natalii, Iwony i rodziny Leszczyńskich. Poznajemy tu lepiej głównych bohaterów, ich cele i aspiracje, ale również motywy niektórych działań i wydarzeń z pierwszej części tej opowieści. Dzięki temu możemy odnaleźć szerszy kontekst tej historii i głębiej w nią wejść. Jednakże, połączenie tej książki w jedno wyszłoby jej, moim zdaniem, na dobre, spowodowałoby, że całość byłaby bardziej płynna, stałaby się całością.

Obie książki napisane są lekko i bezpretensjonalnie, ale z dbałością o szczegóły i umiejscowienie wydarzeń w historii Polski. Powoduje to, że czyta się je przyjemnie i bezproblemowo, wciągają czytelnika i zdecydowanie nie nudzą. Zachowany w nich został również klimat epoki, który widać nie tylko w sposobie opisania, ale też w zachowaniach bohaterów, czy w ich rozmowach. Nie są to może książki bardzo ambitne, czy szczególnie wartościowe, ale stanowią kawałek dobrej historii obyczajowo-historycznej i polecam je wszystkim fanom tego typu lektur, którzy szukają czegoś lekkiego i nieskomplikowanego, a zarazem niegłupiego...

Za możliwość przeczytania tych dwóch tomów dziękuję Wydawnictwu Novae Res oraz portalowi Bookhunter.pl, gdzie również znajdziecie moje recenzje - tu i tu.