84. Dziękuję, ale nie przeczytam tego ponownie, czyli "Dziękuję i zapraszam ponownie" Agata Majchrzak

Cześć, mam na imię Agnieszka, mam 28 lat i jestem singielką, trochę z wyboru, a trochę z powodu splotu różnych okoliczności życiowych. Nie wstydzę się tego, nie rozpaczam nad swoim losem i nie żalę się wszystkim naokoło. Po prostu tak jest, to moje życie, do którego jestem przyzwyczajona i które lubię. Ale z powodu mojego "singielstwa" chętnie sięgam po książki, których bohaterkami są dziewczyny podobne do mnie, w podobnej sytuacji życiowej, bo lubię się wczuć w postać o której czytam. I niestety, praktycznie za każdym razem spotyka mnie rozczarowanie...

Dlaczego? Bo z reguły w powieściach singielki przedstawiane są w ten sam sposób: zdesperowane dziewczyny z nadwagą i kiepską pracą, pożałowania godne kobiety, które nie wiedzą czego chcą i upijają się samotnie lub w grupach, albo zajadają smutki czekoladą/lodami/chipsami... Nie rozumiem dlaczego się tak dzieje, czemu nikt nie pokazuje szczęśliwych singielek, albo przynajmniej takich, które mają dobrą pracę i są choć trochę zadowolone z życia. Na serio, są takie, trzeba tylko się pozbyć stereotypów! A tego autorzy jak widać nie potrafią i w tej krótkiej powiastce, o której dziś wspomnę, niestety jest podobnie...

tytuł: "Dziękuję i zapraszam ponownie"

autor: Agata Majchrzak

data wydania:

wydawca: Novae Res

liczba stron:

kategoria: 

uwagi:

*debiut literacki
*to może być pierwsza część jakiejś serii, bo zakończenie ma pozostawiające czytelnika w zawieszeniu. To jednak moje wrażenie, nie zostało nigdzie wprost napisane, że będzie jakaś kontynuacja...

Główna bohaterka tej książki, o wdzięcznym imieniu Ula, jest trzydziestoletnią singielką, która szuka księcia na białym koniu. Ta młoda kobieta ma na dodatek kiepską pracą, której nie cierpi, a która jest poniżej jej wykształcenia. Ma również postrzeloną przyjaciółkę - dietetyczkę, która zmienia mężczyzn jak rękawiczki. I jak tu w takiej sytuacji być naprawdę szczęśliwą?

Ta książka to moje wielkie rozczarowanie... Sięgając po nią nastawiłam się bowiem na lekką, ale niegłupią opowieść o życiu współczesnej singielki, a tymczasem otrzymałam powiastkę bez większego sensu... Zawsze przykro mi oceniać nisko jakąkolwiek publikację, a zwłaszcza debiut literacki, ale niestety, ta powieść nie zasługuje na wysoką ocenę. Autorka we wstępie przyznała, że napisała tę historię w prezencie dla mamy i wydaje mi się, że powinna ona pozostać znana tylko i wyłącznie rodzinie, bez publikowania i przekazywania jej szerszej publiczności.

Dlaczego? Bo ta powieść to chaotyczny potok tekstu, napisany w bardzo pospolitym i naiwnym stylu, bez ładu i składu. Miała być chyba zabawna i nieco ironiczna, ale wyszła z tego wszystkiego powiastka bez sensu i bez polotu, niestety. Zacznijmy od tego, że całość jest napisana w sposób wyjątkowo męczący, na dodatek w tej książce prawie nie ma dialogów. Jest to praktycznie monolog z perspektywy męskiego narratora, który jest irytujący, a na dodatek lubi wtrącać w swoją opowieść różne nieciekawe, momentami naiwne, albo wręcz beznadziejne przemyślenia. Karykaturalny to jest narrator, bowiem czasem bywa wprost wszechwiedzący, na przykład wie co się dzieje z bohaterką na zapleczu sklepu, gdzie pracuje czy w trakcie szkolenia gdzieś daleko.  A czasami nasz pan opowiadający jest wręcz stalkerem, który podgląda główną bohaterkę zza firanki, np. podziwiając jej bieliznę i snując rozważania na ten temat, co jak dla mnie jest wyjątkowo obrzydliwe.

Tak naprawdę ta książka, poza wspomnianym dziwnym narratorem, nie ma niczego co by ją wyróżniało spośród innych powieści dla kobiet. Znajdziemy w niej bowiem stereotypową główną bohaterkę z mało ciekawym życiem, a nie znajdzie się żadnych nietypowych, czy chociażby ciekawych wydarzeń i postaci. Jak już się pojawia jakaś akcja, to jest tak nieprawdopodobna, że aż momentami bezsensowna. Być może Ulka miała tu być taką zwykłą, szarą kobietą, przedstawicielką takich zwyczajnych singielek z nadwagą, ale stała się raczej to polską wersją Bridget Jones i to niestety, zdecydowanie słabszą od angielskiego oryginału. I tak naprawdę w tej historii jest bardzo mało miłości, czy w ogóle związków, więcej jest o szarym życiu Ulki i jej perypetiach w smutnym miejscu pracy, a więc w markecie jakiejś większej sieci handlowej.

"Dziękuję i zapraszam ponownie" jest reklamowana jako "powieść o współczesnej kobiecie, która pragnie kochać i być kochaną". Ja bym jednak powiedziała, że jest to raczej historia osoby, która nie wie czego chce, nie umie sobie radzić w życiu, a smutki zapija, albo zajada słodyczami, nie różni się więc od tysięcy bohaterek książek dla kobiet. Nie będę więc polecać tej książki, chyba, że ktoś szuka sobie powiastki na odprężenie po trudnym dniu. W takim celu się nada idealnie, bowiem czyta się ją szybko i w sumie bezmyślnie, nie zostaje w pamięci na dłużej...

Mimo wszystko, za możliwość przeczytania tej książki dziękuję wydawnictwu Novae Res oraz portalowi książkowemu Bookhunter.pl, gdzie również znajdziecie tę recenzję.


****
P.S. Cieszę się, że poprzedni wpis został dobrze przez Was przyjęty i zaciekawiła Was książka, o której pisałam ;).
Mam obecnie zastój recenzencki, choć nie czytelniczy, więc następny wpis to będzie podsumowanie miesiąca, a potem się zobaczy ;).