86. "Lady Almina i prawdziwe Downton Abbey. Utracone dziedzictwo zamku Highclere" Fiona Carnarvon

Uwielbiam klimat angielskiej arystokracji dawnych lat, bardzo lubię czytać o zamkach, o wielkich posiadłościach ziemskich, o życiu szlachty i jej służby etc., dlatego też, kiedy po raz pierwszy usłyszałam o tej książce, byłam bardzo jej ciekawa. I mimo iż nie oglądałam jeszcze ani serialu, ani filmu "Downton Abbey" i nie byłam mocna w tej tematyce, miałam nadzieję, że będzie to dobra lektura. Czy tak się stało? Zapraszam na moją opinię.

tytuł: "Lady Almina i prawdziwe Downton Abbey. Utracone dziedzictwo zamku Highclere"

tytuł oryginału: "Lady Almina and the Real Downton Abbey: The Lost Legacy of Highclere Castle"

autor: Fiona Carnarvon

tłumaczenie: Jerzy Łoziński

data wydania: 29. września 2011 r.

data polskiego wydania: 17. września 2019 r.

wydawca: Zysk i S-ka

liczba stron: 350 stron

kategoria: biografia(?) 

uwagi: nie tylko dla fanów serialu i filmu

"Osobliwy czar takich miejsc jak Highclere polega na tym, że nawet najgwałtowniejsze zmiany szalejące dokoła wydaja się ich nie dotykać"

Już we wstępie tej publikacji, autorka zaznacza, że nie jest to książka stricte historyczna, ani biografia. Ja bym ją nazwała raczej taką luźną opowieścią historyczno-biograficzną, w której obecna hrabina Carnarvon snuje dzieje zamku Highclere oraz jednej z jego bardziej znanych mieszkanek, piątej hrabiny Carnarvon. Almina, małżonka hrabiego, była postacią bardzo nietuzinkową jak na tamte czasy, a dzięki niej i jej mężowi posiadłość przeżyła swój złoty wiek w późnej epoce wiktoriańskiej, ale też stała się miejscem ważnym w czasach późniejszych i podczas I wojny światowej.

"Dom taki jak Highclere - aby nie wspominać o innych posiadłościach - oznaczał odpowiedzialność, ale także przywileje"

W tej książce spotykamy, poza hrabiostwem Carnarvon, różnych arystokratów i znane postaci tamtych czasów, w tle pojawia się nawet królowa Victoria, a także jej następcy. Możemy poznać również kulisy funkcjonowania takiego złożonego organizmu, jakim jest wielka posiadłość ziemska i zamek Highclere, dziedzictwo rodziny Herbert. Autorka chętnie dzieli się również ciekawostkami z życia wyższych sfer, opowiada o konwenansach, a także o codzienności w takiej rozległej posiadłości. Dużo mówi również o ważnej roli licznej służby, dzięki której działała ta wielka machina.

To ciekawa opowieść o minionej świetności arystokracji, o czasach, które już nie wrócą, które przerwała tragedia I wojny światowej, co autorka bardzo dobrze pokazała na przykładzie lady Alminy i Highclere. Właśnie tym czasom wojennym i powojennym poświęciła wiele uwagi, a także temu, jak ten jakże trudny okres wpłynął na hrabiego i hrabinę Carnarvon, na ich rodzinę i na ich przepiękną posiadłość. Szczególnie dokładnie opisana jest działalność szpitalna Alminy, to z jakim oddaniem i entuzjazmem stworzyła szpital w Highclere, a potem w Londynie.

"Almina za nic nie chciała dopuścić, by taka bagatelka jak wojna nie pozwoliła jej uzyskać tego, czego chciała - i jak zwykle okazała się zwycięska"

Nie można zaprzeczyć, że jest to publikacja niekoniecznie obiektywna, będąca nawet laurką ku czci lady Alminy, jej działalności, a także posiadłości, w której i dla której wiele zrobiła. Przedstawiana jest tu jako energiczna, nieco uparta kobieta, która wie czego chce i czasem wręcz bezwzględnie dąży do celu. Trudno się jednak dziwić takiemu dobremu obrazowi głównej bohaterki, skoro autorka książki jest jedną z następczyń tej damy w roli hrabiny Carnarvon, pani Highclere. Trzeba jednak przyznać, że widać, że cała opowieść bazuje na prawdziwych źródłach i stara się nie dopowiadać tego, czego nie było, chociaż autorce zdarza się czasem snuć przypuszczenia odnośnie niektórych wydarzeń czy okoliczności życia lady Alminy.

Warto zwrócić uwagę na to, że w książce przytaczane są wspomnienia i wypowiedzi innych osób czy fragmenty listów, autorka korzystała również z materiałów źródłowych, z ówczesnej prasy, z zapisków zamkowych etc., dzięki czemu jej opowieść jest bardziej autentyczna i ma nawet taki lekko popularnonaukowy oddźwięk. Na końcu książki jest również bibliografia, czytelnik może więc sam dalej zagłębiać się w tematykę.

I chociaż niektóre zdania w książce są może nieco toporne, co może być kwestią polskiego tłumaczenia, a i pojawia się w nieco chaosu w narracji, to całość czyta się bardzo przyjemnie i z zainteresowaniem. W tej opowieści nie ma bowiem jakiegoś zadęcia, dłużyzn czy niepotrzebnego położenia akcentu na daty, a za to są doskonale ukazane zmiany społeczne na początku XX wieku i ogólnie problemy życia w tamtym okresie. Dlatego też, uważam, że jest to książka warta uwagi, nie tylko dla fanów serialu "Downton Abbey".

Muszę przyznać, że lektura tej książki zachęciła mnie do serialu i filmu "Downton Abbey", bo chętnie obejrzę tę wspaniałą posiadłość, o której czytałam, ale również zagłębię się w losy angielskiej arystokracji...

Za możliwość przeczytania i zrecenzowania tej książki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka oraz portalowi Bookhunter.pl, gdzie również znajduje się moja recenzja

******

Miałam rację w ostatnim wpisie, że jesień nie jest dla mnie czasem sprzyjającym czytaniu, ostatnio bowiem nie mam już chęci i sił na książkę... Dlatego przeczytanie "Lady Alminy..." zajęło mi prawie tydzień, mimo iż jest to interesująca publikacja.

Myślę więc, że w najbliższym czasie recenzje i wpisy będą pojawiać nieco rzadziej, ale przygotowałam też nowy cykl, który mam nadzieję, że Was zainteresuje ;)