56. Wpis urodzinowy :)

Dziś skończyłam 28 lat. Od przeszło 15 lat jestem zapalonym czytelnikiem, od 10 lat oficjalnie osobą dorosłą, od 3 lat i 11 miesięcy magistrem informacji naukowej i bibliotekoznawstwa, od 3 lat i 8 miesięcy pracownikiem biblioteki, a od niecałego roku jestem blogerką książkową ;). Książki definiują więc niejako moją osobę, są ważną częścią mojego życia. Pomyślałam więc, że z okazji moich urodzin i urodzin bloga, podzielę się z Wami kilkoma słowami o mojej miłości do słowa pisanego. To będzie chyba najbardziej osobisty wpis na tym blogu...

Już chyba wspominałam kiedyś o tym, że jako dziecko nie lubiłam książek. Moi rodzice nie wpoili mi nawyku czytania, nie czytali mi na dobranoc, nie zachęcali do sięgania po książeczki dla dzieci. Nie mam im tego za złe, bo wiem, że byli wtedy bardzo zapracowani, a i to był czas, kiedy budowali dom, więc nie mieli czasu, żeby siadać ze mną i moimi siostrami i nam czytać. Również szkoła mnie nie zachęcała do książek. Lektury czytałam z przymusu, nie umiałam docenić należycie słowa pisanego. Swoją drogą, lektury szkolne to z reguły nie są najciekawsze i najbardziej zachęcające publikacje, o czym wspomniałam już w jednym ze starszych wpisów. W każdym razie, gdy byłam małą dziewczynką czytanie kojarzyło mi się z nudą, z niezrozumiałym językiem, nadmiarem opisów i ogólnie z niczym ciekawym.

Moje spojrzenie na książki zmieniło się dopiero jak byłam w 5 lub 6 klasie szkoły podstawowej. Wtedy to poznałam serię o Harrym Potterze, która pokazała mi, że książki mogą być interesujące, wciągające, magiczne. A serię tę poznałam dlatego, że drugi tom był moją lekturą szkolną - w tym czasie na rynku wydawniczym funkcjonowały cztery części tej serii, była to nowinka i prawdziwy bestseller, więc moja nauczycielka postanowiła pójść z duchem czasu. Bardzo podobała mi się ta książka, była pierwszą lekturą, która mnie naprawdę wciągnęła i po przeczytaniu której chciałam więcej. To właśnie dzięki niej z własnej woli zaczęłam sięgać po książki. Przeczytałam wtedy m.in. całą serię o Ani z Zielonego Wzgórza, czy "Jeżycjadę" pani Musierowicz, ale też różne inne książki, które polecała mi pani bibliotekarka.

Potem nadszedł czas gimnazjum. Ci, którzy uczyli się w tej szkole, wiedzą, że jest to ciężki czas dla nastolatków. Dla mnie był to podwójnie trudny okres, bo miałam problemy z odnalezieniem się w grupie rówieśników, nie do końca ze swojej winy. W każdym razie wtedy książki stanowiły dla mnie ucieczkę od ponurej szkolnej rzeczywistości, były dla mnie przyjaciółmi w tych najtrudniejszych dniach, kiedy nie miałam innych przyjaciół. Można powiedzieć, że uratowały mnie od samotności. Już w tym czasie miałam opinię mola książkowego, nawet moja wychowawczyni skarżyła się moim rodzicom, że na przerwach tylko czytam, zamiast siedzieć z kolegami... Na początku czytałam tylko znane młodzieżówki tamtych czasów, jak seria "Pamiętnik księżniczki", czy starsze utwory dla młodzieży, jak książki pani Siesickiej. Potem dopiero odkryłam klasykę literatury i Jane Austen, której twórczość pokochałam całym sercem.

I to jest dobry moment na podzielenie się moją listą ulubionych książek Jane Austen:

1. "Duma i uprzedzenie"

2. "Perswazje"

3. "Opactwo Northanger"

4. "Emma"

5. "Rozważna i romantyczna"

W liceum czytałam naprawdę różne książki, ale już mniej niż w gimnazjum, bo na przerwach miałam towarzystwo :). Sięgałam i po lektury, z których teraz pamiętam m.in. "Mistrza i Małgorzatę" Bułhakowa, "Zbrodnię i karę" Dostojewskiego, opowiadania Borowskiego, "Cudzoziemkę" Kuncewiczowej, czy "Zdążyć przed Panem Bogiem" Krall. Wtedy też odkryłam i zaczytywałam się w reportażach, a także w horrorach Stephena Kinga i twórczości Tess Gerritsen. 

W liceum też przyszedł czas na wybór dalszej drogi życiowej, a ja nie wiedziałam kim chcę być... Trochę myślałam o dziennikarstwie, a trochę o psychologii, na który to kierunek ostatecznie złożyłam papiery na kilka uczelni. Moja mądra mama poradziła mi w tym czasie, żebym wybrała sobie jakiś drugi kierunek, taki plan B, jakby jednak ta psychologia nie wypaliła. Myślałam wtedy, że przesadza, że po co mi drugi kierunek, jak ja nie wiem co chcę w życiu robić. Ale posłuchałam rady mamy i sióstr, które mi powiedziały: - "A może bibliotekoznawstwo? Ty przecież lubisz książki".

I w ten sposób wylądowałam na Informacji Naukowej i Bibliotekoznawstwie, bo oczywiście na psychologię się nie dostałam. Polubiłam te studia, chociaż muszę przyznać, że było na nich wiele niepotrzebnych i nieciekawych przedmiotów. Czytałam w tym czasie oczywiście książki potrzebna na studia, ale też starałam się nie pomijać i beletrystyki. To był dla mnie okres zaprzyjaźniania się z literaturą obyczajową, wtedy zaczytywałam się m.in. w książkach Jodie Picoult. W czasie studiów też poznałam świetne przyjaciółki, z którymi do dziś dzielę czytelniczą pasję i mogę też pogadać o bolączkach i radościach w pracy bibliotekarza ;).

Po studiach szczęśliwym zrządzeniem losu znalazłam pracę w bibliotece, choć prawdę mówiąc, to ta praca znalazła mnie ;). Od 4 lat jestem bibliotekarzem, mam wspaniałych współpracowników, dość spokojną pracę, a na dodatek spełniło się moje marzenie: mogę w pracy czytać książki! (chociaż tylko na dyżurach na wypożyczalni, kiedy nie ma czytelników, ale zawsze to coś).

Tak więc książki towarzyszą mi przez większą część życia, czasem bardziej czasem mniej. Są dla mnie odskocznią od ponurej rzeczywistości, od codziennych smutków, są też możliwością podróży w czasie i przestrzeni, odkrywania nowych rzeczy, uczenia się, poznawania świata, ale również pełnią po prostu funkcję rozrywkową...

Z tej miłości do książek i za radą i zachętą mojej siostry, postanowiłam założyć tego bloga. Chciałam za jego pośrednictwem dzielić się opiniami o moich lekturach, różnymi przemyśleniami i spostrzeżeniami. Przez niecały rok udało mi się opublikować 56 wpisów, otrzymać i odpowiedzieć na setki komentarzy, zainteresować 48 obserwatorów...

Dziękuję Ervishy, która mnie niejako natchnęła do tego wpisu i która jest dla mnie taką dobrą duszą tu w blogowym świecie ;).

Dziękuję moim ulubionym koleżankom - bibliotekarkom (i jednej eksbibliotekarce), z którymi dzielę miłość do książek i kilku innych rzeczy.

Dziękuję wszystkim, którzy odwiedzają ten blog, komentują i kibicują mi w pisaniu.

Dziękuję osobom, które odwiedzają mój profil na Instagramie, lajkują i komentują moje zdjęcia (które nawiasem mówiąc, nie są może najlepszej jakości, bo robione telefonem, ale się staram ;)).

I jestem pod wrażeniem swojej motywacji i zaangażowania, że wytrzymałam aż rok w blogosferze i na Instagramie ;).