107. Głos spod abai, czyli "Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu" Agata Romaniuk

Ostatnio mnie mało tu na blogu, wiadomo, Święta to czas dla rodziny i odpoczynku, nie myśli się tak bardzo o sieci ;). Teraz jednak wróciłam i postanowiłam podzielić się z Wami kilkoma słowami o książce przeczytanej właśnie w tym czasie świątecznym. Już kiedyś wspominałam, że czasem sięgam po reportaże, żeby poczytać coś prawdziwego, żeby nieco odpocząć od fikcji literackiej. I tak się składa, że dzięki uprzejmości Wydawcy oraz portalu Bookhunter.pl, miałam okazję ostatnio przeczytać ciekawy zbiór krótkich reportaży z Omanu. Mowa to o książce "Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu" Agaty Romaniuk. Zapraszam na krótką opinię.

tytuł: "Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu

autor: Agata Romaniuk

data wydania: 15. maja 2019 r.

wydawca: Wydawnictwo Poznańskie

liczba stron: 242

kategoria: literatura faktu

uwagi: 

*ładne wydanie

Autorka książki, Agata Romaniuk jest Polką, która przez jakiś czas mieszkała w Omanie, zna więc ten kraj lepiej niż niejeden Europejczyk. Postanowiła podzielić się swoją wiedzą i przekazać coś więcej o tym państwie arabskim, o życiu kobiet i o kulturze, w której te kobiety są tak bardzo pomijane, a zarazem tak potrzebne, zapraszając do tej opowieści osoby, które mogą coś na ten temat opowiedzieć z perspektywy codziennego życia. I tak powstała ta debiutancka książka.

Ta publikacja to opowiadanie o kraju, tradycjach, zwyczajach, prowadzone jest z perspektywy historii z życia zwykłych ludzi - Polki, która mieszka tam wiele lat, pewnej wdowy hodującej kozy, zagranicznego lekarza, dwóch żon jednego mężczyzny, cudzoziemskiej niani, kobiety, która chce się rozwieść z mężem-brutalem, mężczyzny, który ma utrzymankę, czy lekarki ginekologa-położnika. Rozmówcy autorki i osoby, których koleje losu są przedstawiane w tych krótkich reportażach, są więc zróżnicowane i pokazują różne oblicze Omanu.

W swoje opowieści autorka zręcznie wplata różne statystyki, czy ciekawostki historyczne na dany temat. Dzięki temu nadaje życia statystykom, a zarazem uzupełnia historie bohaterów o tło społeczno-historyczno-kulturowe. Z każdego opowiadania wyłania się obraz społeczeństwa jakże niepojętego dla Europejczyka - społeczności, gdzie mężczyzna może się rozwieść z żoną bez jej wiedzy, a kobieta nie ma prawa występować o rozwód. Widzimy miejsce, gdzie lepiej wychodzić za mąż bez miłości i gdzie żona ma w umowie przedmałżeńskiej zapisane co dostanie za urodzenie dziecka.

W tych opowieściach poznajemy też kulturę Omanu - mądrości ludowe, uwielbienie Omańczyków dla ich sułtana, zasady dotyczące zachowania, zawierania małżeństw, świętowania, a także niektóre praktyki religijne mieszkańców tego niedużego kraju. Dowiadujemy się, że cudzoziemcy stanowią blisko połowę mieszkańców państwa, jednak nie są oni zasymilowani z Omańczykami, żyją obok nich. Możemy też zauważyć ciekawą rzecz, a mianowicie, że większość osób pracujących w tym kraju to właśnie cudzoziemcy - Hindusi, Tajlandczycy, Lankijczycy, czy fachowcy z Europy.

Oman różni się nieco od innych państw arabskich, jest troszeczkę bardziej liberalny. Kobiety mogą tu uczyć się, czy pracować w różnych zawodach, jak jedna z bohaterek, która jest kontrolerem lotu. Nie muszą siedzieć w domu i chociaż są zdane na opiekę męża, to mają nieco więcej niezależności niż kobiety z innych państw arabskich. Nie są jednak wolne jak chociażby Europejki, nie, one są i tak zależne od mężczyzn, a prawo, zarówno państwowe, jak i religijne prawo szariatu działa przeciwko nim. Ta liberalność Omanu jest więc tylko pozorna i w sumie smutna. Aż dziw bierze, że w XXI wieku wciąż jest tyle państw, w których kobiety są tylko maszynkami do rodzenia dzieci...

W tej książce, autorka, jak na dobrą reporterkę przystało, relacjonuje, ale nie ocenia, rozmawia z różnymi osobami, pyta, docieka, chce pokazać prawdę z największą dozą obiektywizmu. Nie unika też kontrowersji, pokazuje to, co się kryje gdzieś schowane przed oczami osób z zewnątrz, odsłania ciemną stronę Omanu. Przekazuje co trzeba i pozostawia to wszystko naszej ocenie. Na uwagę zasługuje także wydanie tej książki - zintegrowana oprawa ze zwracającą uwagę fotografią, przepiękna wyklejka, bardzo przejrzysty podział na historie. Dodatkowo, wewnątrz pojawiają się też fotografie, które są świetnym dodatkiem i ubogaceniem treści.

"Z miłości? To współczuję. Opowieści z Omanu" to solidny, obiektywny reportaż, napisany bardzo przystępnie, zaopatrzony w bibliografię oraz słowniczek, który ułatwia czytanie. To wartościowa lektura dla każdego zainteresowanego kulturą innych państw, a w szczególności losem kobiet. Warto spędzić z nią kilka wieczorów, przemyśleć i przedyskutować...

Za możliwość poznania historii kobiet z Omanu dziękuję Wydawnictwu Poznańskiemu oraz portalowi Bookhunter.pl, gdzie również znajdziecie moją recenzję.

***

PS W środę zapraszam Was na wpis z podsumowaniem roku ;).

A na Instagramie znajdziecie rozdanie z książką "O krok za daleko" Harlana Cobena - również zapraszam.

I przede wszystkim - Szczęśliwego Nowego Roku! Niech ten 2020 rok będzie pełen miłości, radości, ciepła, przyjaźni, niech będzie zaczytany i lepszy od tego, który się właśnie kończy! ;)