112. Małe kobietki już nie takie małe, czyli "Dobre żony" Louisa May Alcott

Jakiś czas temu tu na blogu pojawił się wpis na temat książki "Małe kobietki" Louisy May Alcott, książki zaliczanej już do klasyki literatury. Napisałam wtedy, że to taka miła, ciepła, lekka lektura, z którą można przyjemnie spędzić czas (jeśli nie pamiętacie, to zapraszam TU). Zachwyciłam się też pięknym nowym wydaniem od Wydawnictwa MG, zawierającym ilustracje oraz przepiękną, płócienną oprawę. Kiedy więc pojawiła się informacja, że to wydawnictwo ma w planach nowe wydanie kontynuacji tej historii, wiedziałam, że z przyjemnością po nią sięgnę. Zapraszam więc na recenzję książki "Dobre żony" :).

UWAGA! Wpis może zawierać spojlery z pierwszego tomu.

tytuł: "Dobre żony"

tytuł oryginału: "Good wifes"

autor: Louisa May Alcott

tłumaczenie: Zofia Grabowska

data wydania:

data polskiego wydania: 15. stycznia 2020 r.

wydawca: Wydawnictwo MG

liczba stron: 448

kategoria: 

uwagi:

*piękna, płócienna okładka

*ilustracje

"Dobre żony" to kontynuacja historii sióstr March, znanych z książki "Małe kobietki". Akcja rozpoczyna się trzy lata po zakończeniu ostatniej powieści. Nasze małe kobietki już nie są takie małe - Meg wreszcie wychodzi za pana Brooke, Jo szuka swojego miejsca w życiu i coraz więcej pisze, Amy zwiedza świat, a Beth, ukochany przez wszystkich aniołek, dochodzi do siebie po tamtej bardzo ciężkiej chorobie. Wszystkie cztery są już dorosłe i zaczynają prawdziwe życie, więc tym tomie poznajemy ich różne perypetie związane z dorosłością i różnymi kobiecymi powinnościami, typowymi dla tamtych czasów.

Mam wrażenie, że poprzednia część, w której dziewczęta dorastają i radośnie bawią się z Lauriem, jest jednak mniej przestarzała niż ta. Tu bowiem bardziej widać, że książka jest napisana w innych czasach (druga połowa XIX wieku), niesie bowiem za sobą m.in. przesłanie, że miejscem kobiety jest dom, że powinna umilać życie mężowi i dzieciom, a jakakolwiek działalność i rozwój osobisty są jej niepotrzebne. Świetnie to widać chociażby na przykładzie małżeńskich perypetii Meg, czy zakończeniu wątku Jo.

Swoją drogą, postać Jo jest kreowana na kobietę bardziej nowoczesną, w końcu nie idzie za mąż od razu po ukończeniu odpowiedniego wieku, ale pracuje, a nawet może pisać swoje powieści, na dodatek niekoniecznie zwraca uwagę na konwenanse i odpowiednie towarzystwo. Tymczasem, zakończenie jej wątku jest niekoniecznie dopasowane do tego w jaki sposób była prowadzona jej historia, chociaż idealnie się wpasowuje w zasady zachowania i wychowania, a także moralność tamtych czasów.

Żałuję, że jej wątek został w ten sposób zakończony, bo chociaż denerwowała mnie nieco swoim postępowaniem, to jednak życzyłam jej innego życia. Wiem jednak, że pani Alcott żyła i tworzyła w takich czasach, w których nie do pomyślenia by było to, co ja wymyśliłam dla jej bohaterki ;). Stąd, rozumiem to, ale nie jestem zachwycona. Swoją drogą, gdzieś czytałam, że Jo jest nieco wzorowana na samej autorce, więc może też to ma wpływ na takie, a nie inne poprowadzenie wątku tej bohaterki.

Wydaje mi się też, że w tej książce jest zbyt wiele pouczeń i mądrych, wychowawczych słów i przemyśleń, że autorka za bardzo chce wychowywać czytelników, przez co momentami całość brzmi sztucznie, jakby na siłę wpychała te mądrości w usta bohaterów, zabierając za to nieco takich ludzkich zachowań i emocji. Ponadto, te wspomniane umoralnienia bywają po prostu nużące. Wszyscy są tu też jakby zbyt idealni, co w poprzedniej części nie było tak widoczne. Wcześniej widzieliśmy ich drobne upadki i wady, tu teoretycznie też są, ale wydaje mi się, że nie są takie naturalne, zwłaszcza to, że tak szybko się je naprawia czy zmienia swoje postępowanie.

Podobał mi się za to wątek Lauriego, który co prawda, podobnie jak siostry March, staje się w tej powieści prawie ideałem, to jednak jest bardziej ludzki i w fajny sposób jego historia jest zamknięta. Oczywiście, wiedziałam jak się to skończy, bo obejrzałam już kiedyś film "Małe kobietki" z 1994 roku, który został nakręcony na podstawie obu powieści pani Alcott. Niemniej jednak, podobało mi się to, jak przeżywał odtrącenie przez jedną taką kobietę, by nagle przejść do zakochania w drugiej i z nastoletniego łobuziaka zmienić się w dojrzałego, choć ciągle pełnego poczucia humoru mężczyznę.

Wydaje mi się również, że w tej książce działo się więcej niż w poprzednim tomie, co również mi się bardzo podobało. Dziewczęta bowiem w większości opuściły dom rodzinny, choćby na chwilę, akcja rozgrywa się więc w różnych miejscach - w Nowym Jorku, gdzie Jo spędza jakiś czas, w Europie (szczególnie we Włoszech), dokąd niespodziewanie wyjechała Amy, a także w domku Meg i Johna Brooke. Jest więc nieco mniej jednostajnie niż w "Małych kobietkach", a również sposób opowiadania historii jest trochę urozmaicony dzięki listom, które nasze bohaterki piszą do domu i nie tylko. Sprawia to, że historie tę czyta się lżej i przyjemniej.

Zachwyciło mnie oczywiście też wydanie, podobnie jak "Małe kobietki" ta książka jest także w twardej, płóciennej oprawie, z piękną wyklejką i licznymi ilustracjami dopasowanymi do treści. Podoba mi się też, że tym razem okładka jest czarna, dzięki czemu bardziej rzuca się w oczy (poza tym to mój ulubiony kolor ;)). Mam jednak wrażenie, że w tej części zabrakło trochę dopieszczenia treści - pani tłumaczka oczywiście zrobiła naprawdę porządną pracę, jednakże brakowało mi przypisów do niektórych przestarzałych słów, albo do zwrotów obcojęzycznych, które nie zostały przetłumaczone. Znalazłam też kilka literówek, ale to mogę zrozumieć, bo każdemu to się zdarza.

"Dobre żony" to, podobnie jak pierwsza część przygód małych kobietek, ciepła, miła, lekka, wdzięczna lektura i chociaż ma więcej wad niż jej poprzedniczka, to można z nią bardzo przyjemnie spędzić kilka wieczorów. Trzeba mieć tylko odpowiednie podejście i nastawić się, że nie jest to książka współczesna, tylko opowieść powstała w czasach nieco już zamierzchłych, stąd różne sytuacje i wybory życiowe bohaterek są takie, a nie inne.

Polecam tę powieść fankom pierwszego tomu, które chcą dowiedzieć się co się dalej działo z małymi kobietkami, a także osobom zainteresowanym tą najnowszą adaptacją, bowiem obejmuje ona obie części opowieści o siostrach March. Pozostałym już niekoniecznie polecam, ale też nie odradzam ;).

Za możliwość poznania tej historii dziękuję serdecznie Wydawnictwu MG oraz portalowi Bookhunter.pl, na którym również znajdziecie moją recenzję.