68. Z nadmiarem tragedii, czyli " W potrzasku wspomnień" Aleksandra Kosowska

Dziś opowiem Wam o książce, która mnie bardzo wymęczyła. Wprost nie mogłam się doczekać kiedy ją skończę i najlepiej komuś oddam, albo sprzedam. W końcu ją przeczytałam i mogę się podzielić moją opinią. Zapraszam do zapoznania się z moją lekko krytyczną recenzją...

tytuł: "W potrzasku wspomnień" 

autor: Aleksandra Kosowska

data wydania: 25 czerwca 2019 r.

wydawca: Zysk i S-ka

Powieść zaczyna się ciekawie: młoda kobieta próbuje popełnić samobójstwo, skacząc do jeziora. Postawia na brzegu pomostu kartkę z bardzo enigmatycznym listem pożegnalnym podpisanym imieniem Oliwia. Mężczyzna, o jakże męskiej ksywie - Mateo, ratuje tę kobietę przed utonięciem. W szpitalu, dokąd zostaje przywieziona niedoszła samobójczyni, okazuje się, że straciła ona pamięć i nie wie kim jest, ani dlaczego chciała popełnić ten niewybaczalny czyn. Przypadek sprawia, że po wyjściu ze szpitala, Oliwia trafia do domu swojego wybawiciela. Tam odkrywa powoli swoją tożsamość, przypomina sobie przeszłość i znajduje miłość...

Oliwia i Mateo to wyjątkowo irytujący główni bohaterowie, których zachowania i emocje są dla mnie niezrozumiałe. O ile zdezorientowanie niedoszłej samobójczyni jest normalne, bo straciła pamięć i tożsamość, o tyle już jej relacje z Mateo są co najmniej dziwne. Oboje odpychają się i przyciągają, z jednej strony nie mogą dojść do porozumienia, z drugiej zaś, pożądanie, które nimi targa jest bardzo silne i łatwo mu ulegają. Na początku wydaje się, że ona go denerwuje, ale zarazem on nie może się powstrzymać przed pogładzeniem jej po policzku czy przytuleniem. Oliwia nic nie pamięta, nie wie kim jest, ale nie ma problemu z tym, że praktycznie od początku znajomości obcy ludzie ją przytulają, głaskają etc. Nie ma też problemu z tym, że Mateo, czyli tak naprawdę obcy dla niej mężczyzna, nosi ją na rękach w różnych sytuacjach. Swoją drogą, to noszenie na rękach jest, obok innych zachowań bohaterów, zdecydowanie zbyt częste...

W miarę rozwoju znajomości, nasi główni bohaterowie albo się rzucają sobie do gardeł, albo nie wychodzą z łóżka. Prawie ze sobą nie rozmawiają, a jeśli już, to są to głównie głupie przekomarzania. Ciągle się droczą, a ona non stop go szturcha, albo wymierza mu kuksańce w brzuch - dosłownie jak dzieci. Na dodatek, zamiast szczerych wyznań i rozmów na dręczące ich tematy, mamy szereg przemyśleń wewnętrznych Oliwii i Mateo, którzy na dodatek dopowiadają sobie różne rzeczy, wymyślają różne niemożliwe sytuacje, zamiast przegadać dany temat, co rodzi między nimi niepotrzebne nieporozumienia. Między tą parą nie widać wcale chemii, nie widać zakochania, tylko sztucznie wykreowany romans, na dodatek oparty wyłącznie na fizyczności. Ona jest u niego kilka dni, w czasie których ciągle histeryzuje, on z kolei ma ciągle zmienne nastroje: a to ją znienacka przytula czy nosi na rękach, a to obraża się na nią z byle powodu, jak dziecko. Autorka chce nam pokazać, że są w sobie zakochani, ale jak dla mnie to tylko fizyczne pożądanie, nic więcej.

Inni bohaterowie tej książki stanowią tylko tło dla "zakochanych", ale są równie nierealni, przerysowani, czasem wręcz karykaturalni, przesadnie emocjonalni i na dodatek nierozsądni. Jak pojawia się dobra pielęgniarka, to jest ona wprost idealną osobą, jak mamy postać złego człowieka, to jest on zły do szpiku kości i robi taki rzeczy, że aż włos się jeży na głowie. Oliwia, zamiast wzbudzać u czytelnika współczucie, wywołuje poirytowanie, jest histeryczna, non stop mdleje albo śpi, bądź robi problemy, ewentualnie ciągle zmienia nastroje i ogólnie zachowuje się, jakby wraz z utratą pamięci straciła również zdolność myślenia. Mateo z kolei, jest bardzo agresywny i łatwo wpada w złość, a na dodatek nie potrafi zrozumieć różnych sytuacji, zachować się rozsądnie, jak przystało na dorosłego mężczyznę. Ponadto, męscy bohaterowie tej książki, z Mateo na czele, kiedy są zdenerwowani, zaciskają mięśnie szczęki, co jest zabawne, bo to chyba według autorki jedyna oznaka wzburzenia. 

Czytając tę powieść odczuwałam jedynie zirytowanie, nie potrafiłam się wczuć w te teatralne, sztuczne emocje bohaterów, irytowało mnie stereotypowe potraktowanie trudnego tematu utraty wspomnień. Ogólnie cała opowiadana historia jest na siłę przeciągnięta, wydumana, a na dodatek wprost napchana dramatami. Naprawdę, ilość tragedii dotykających Oliwię jest tak wielka, tak przesadzona, że w normalnym życiu taka dziewczyna by nie wyszła ze szpitala psychiatrycznego, tak bardzo by miała zniszczoną psychikę, a tu w książce nasza bohaterka sobie radośnie hasa po domu Mateo, jeździ konno i tylko czasami ma koszmary i mdleje z ich powodu. 

Sięgając po tę książkę liczyłam na poruszającą historię miłosną i opowieść o odkrywaniu własnej tożsamości i utraconych wspomnień, tymczasem dostałam romans sensacyjny, momentami ckliwy, czasem wręcz brzydki, brutalny, a chwilami totalnie bezsensowny, na dodatek bardzo amerykański, jak hollywoodzki film, i tak samo nierealny. Kiedy rozmawiałam ze znajomymi o tej pozycji i opowiadałam im całą historię w niej opisaną, większość stwierdzała krótko: to jakaś telenowela brazylijska, albo pokręcona powieść akcji, nie obyczajówka. I ja się z nimi zgadzam! 

"W potrzasku wspomnień" przypomina mi też trochę twórczość Colleen Hoover, zarówno pod względem stylu, jak też nagromadzenia dramatów oraz przesadnej emocjonalności bohaterów. Zdaję sobie sprawę, że moja opinia jest i zapewne będzie jedną z nielicznych krytycznych, bo podejrzewam, że mimo wszystko, ta książka znajdzie wiele fanek. Nie skreślam zupełnie tej powieści, bo napisana jest poprawnycm stylem, nie znalazłam też w niej większych błędów, widać ogrom pracy autorki przy jej przygotowaniu, jednakże sama jej fabuła i bohaterowie mnie rozczarowali, więc nie będę jej polecać, ani odradzać. Warto samemu sięgnąć po tę książkę i wyciągnąć własne wnioski...

Nie będzie to książka, którą chcę zapamiętać i do której będę wracać, jednakże mimo to dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka oraz portalowi Bookhunter.pl za możliwość jej przeczytania, wyrobienia sobie własnej opinii i zrecenzowania. Moja recenzja jest też oczywiście już na portalu Bookhunter, gdzie serdecznie zapraszam ;).