99. Nietypowa biografia nietypowej kobiety, czyli "Masz na imię Camille" Agnieszka Stabro

Dziś kilka słów o książce, która należy do lubianych przeze mnie opowieści o ciekawych kobietach. Przeczytałam ją już chyba miesiąc temu, ale nie miałam okazji podzielić się z Wami moją opinią. Szkoda by było jednak nie napisać kilku słów, bo jest to książka nietypowa, a i postać o której opowiada jest mało znana, a tak niezwykła... 

tytuł: "Masz na imię Camille"

autor: Agnieszka Stabro

data wydania: 18. września 2019 r. (drugie wydanie)

wydawca: Wydawnictwo MG

liczba stron: 400

kategoria: powieść biograficzna (?)

uwagi:

*czytałam drugie wydanie, nowsze, nie wiem czy się różni od pierwszego czymś poza okładką.

"Niewiele, Camille, po tobie zostało: parę zdjęć, kilka archiwalnych fotografii, listy, relacje innych, rzeźby... Zbyt mało, aby móc opowiedzieć twoje życie, a jednak próbuję, szukam do niego klucza, chcąc zwrócić cię światu, zamienić z tobą parę słów, chociaż doskonale wiem, że odpowie mi cisza i twoje tajemnicze, chmurne spojrzenie, kryjące w sobie tyle światów..."

Są tacy artyści, o których wie i pamięta cały świat, o których się mówi i pisze, których się ciągle wspomina, ale są też tacy nieco zapomniani, za mało doceniani, a przecież również tworzący sztukę. Camille Claudel jest właśnie taką mało znaną postacią, którą osoby spoza świata rzeźby kojarzą raczej w kontekście Auguste Rodina, z którym połączył ją szczególny romans - pełen miłości do sztuki, ale i niszczący oboje...

Agnieszka Stabro w swojej książce "Masz na imię Camille"chciała opowiedzieć więcej o tej postaci, przypomnieć ją współczesnym, oddać swego rodzaju hołd, a także po ludzku zrozumieć. Zabrała się do tego w sposób szczególny, tworząc wyjątkowo nietypową opowieść o tej nietuzinkowej rzeźbiarce. To nie jest bowiem sucha biografia z datami i faktami, a raczej zbeletryzowana historia, w formie listu autorki do samej Camille Claudel.

Camille była artystką, wielką kobietą, geniuszem, ale i jej biografce nie brakuje pewnego rodzaju polotu, elokwencji, smaku w jakim opowiada jej historię. Podstawą tej opowieści są inne publikacje na temat tej rzeźbiarki, ale pani Stabro wzbogaciła je o listy pisane przez samą genialną rzeźbiarkę i do niej, a także o własne wyobrażenia, doświadczenia, badania w tej kwestii oraz ilustracje. Listy przytaczane są w treści książki, ale znajdują się również na końcu tej publikacji, dzięki czemu można dowiedzieć się jeszcze więcej o tej postaci. A to wszystko powoduje, że obraz malowany słowem przez autorkę jest wielobarwny, pełen życia i różnorodnych emocji.

Pani Stabro czaruje słowem, z wielkim artyzmem snuje swoją opowieść, ubarwiając ją własnymi przypuszczeniami i domysłami. Nie chce tylko opowiedzieć o losach Camille, chce ją poznać, zrozumieć, wczuć się w jej sytuację, jej trudne położenie. Jest nią zafascynowana, podziwia ją, współczuje jej, wczuwa się w jej myśli, przeżycia. Próbuje opisać co czuła w takim codziennym życiu, ale też zwraca uwagę na kontekst społeczny jej sytuacji, a mianowicie na totalne zmaskulinizowane środowisko artystów-rzeźbiarzy oraz utrudnienia płynące z ograniczeń płci i roli kobiety w społeczeństwie końca XIX wieku.

"Czy moje słowa kierowane do ciebie mają jakikolwiek sens, skoro nie odpowiadasz? Dla kogo je piszę? Dla ciebie? Dla innych? Dla siebie Czy nasze spotkanie ponad sto lat później można nazwać rozmową?"

Mam jednak mieszane uczucia po przeczytaniu tej książki. Męczył mnie nieco ten nietypowy sposób narracji, a szczególnie częste zwroty autorki w kierunku bohaterki, te pytania retoryczne. Rozumiem tę stylizację, szanuję autorkę za tę oryginalność, ale mnie po prostu to drażni. Mam wrażenie, że przez takie bezpośrednie zwroty do Camille, że ta książka staje się zbyt osobista, zbyt intymna w kontekście relacji autorki i opowiadanej przez nią historii. Brak mi nieco takiego dystansu, trochę spojrzenia od strony bardziej obiektywnej. Niemniej, to tylko moje prywatne odczucia, być może taki sposób opisywania losów Camille Claudel będzie odpowiadać innym czytelnikom.

"Masz na imię Camille" to nie jest lekka i rozrywkowa lektura, bo i życie jej bohaterki było trudne, pełne wyrzeczeń, smutku, rozpaczy, ale też miłości, namiętności i przede wszystkim, sztuki. Jest to książka dość ponura, nawet nieco depresyjna, właśnie z powodu jakże trudnego życia Camille. Nie spodoba się każdemu, ale jeżeli już zdecydujecie się sięgnąć po tę publikację, na pewno docenicie kunszt autorki, a także zainteresuje was ta genialna, choć nieszczęśliwa rzeźbiarka i pamięć o niej nie zaginie...

Za możliwość poznania opowieści o tej niezwykłej postaci dziękuję Wydawnictwu MG oraz portalowi Bookhunter.pl, gdzie również pojawiła się moja recenzja. 

*****

Tymczasem zbliżam się do jubileuszowego, setnego wpisu na blogu i chciałabym, żeby był on nieco inny niż wszystkie. Mam już pewien pomysł, ale chętnie dowiem się czy jest coś, co chcielibyście przeczytać we wpisie nr 100 ;). 

Zapraszam do komentowania i podawania propozycji.